Φωτογραφίες από τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 14-3 & την πορεία ως τις γειτονιές της Ομόνοιας που ακολούθησε
Μετά την προγραμματισμένη συγκέντρωση στην πλ. Συντάγματος αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με πορεία. Η πορεία ξεκίνησε διασχίζοντας την Ερμού και μετά την Αθηνάς για να καταλήξει στην Σοφοκλέους, κοντά στην πλ. Θεάτρου με τη συμμετοχή 250 ατόμων και πολύ ενθουσιασμό.
Από την μικροφωνική και την πορεία στην Πλ. Αμερικής
ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ | ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Τη χωρά αυτή θα τη γνωρίσεις καλά μόνο αν καταφέρεις να περάσεις το φράχτη στον Έβρο, μόνο αν δεν πνιγείς κάπου στο Αιγαίο. Από τα κέντρα κράτησης στην αμυγδαλέζα, την Κόρινθο, το Παρανέστι μέχρι την Πατησίων, την πλατεία Αμερικής, την Αχαρνών, η καθημερινότητα για όσους και όσες έχουν το λάθος χρώμα ή τα λάθος χαρτιά είναι ασφυκτική. Ή μάλλον αφόρητη.
Στο κέντρο της πόλης αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Χωρίς χαρτιά σου είναι αδύνατο να δουλέψεις. Αλλά κι όταν βρίσκεις δουλειά, είναι μαύρα, χωρίς ασφάλιση με το αφεντικό να σε κάνει ό,τι θέλει, κι εσύ να είσαι αναγκασμένος/-η να το υπομένεις γιατί αλλιώς θα καλέσει τους μπάτσους. Χωρίς χαρτιά δεν μπορείς να κινηθείς ελεύθερα, να επισκεφτείς τους γονείς και τις/τους φίλες/-ους σου. Χωρίς χαρτιά, όταν αρρωσταίνεις, δεν είσαι σίγουρος/-η αν το νοσοκομείο θα σε δεχτεί. Χωρίς χαρτιά, ο νοικάρης σου, αν του καθυστερήσεις λίγο το νοίκι, είναι έτοιμος να σε πετάξει στο δρόμο κι εσύ ή θα πληρώσεις ή θα φύγεις γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Χωρίς χαρτιά, δεν μπορείς καν να κυκλοφορήσεις στο δρόμο, συχνά κλείνεσαι σπίτι σου όταν πέφτει ο ήλιος. Και όταν μαζεύεις το θάρρος και τελικά βγαίνεις έξω, περπατάς διστακτικά και γεμάτος/-η φόβο. Κάθε έξοδος από το σπίτι είναι σαν περιπέτεια, βγαίνεις και δεν ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις, γιατί ένα μέρος όπου σίγουρα μπορεί να πας…
…είναι τα στρατόπεδα κράτησης ή κάποιο αστυνομικό τμήμα. «Είναι ένας απ’ τους τρόπους που έχει βρει το ελληνικό κράτος και η αστυνομία για να βασανίζει τους μετανάστες. Πολλοί μετανάστες στη σκέψη και μόνο ότι είναι εκεί μέσα χωρίς να ξέρουν πότε θα βγουν φτάνουν στο σημείο να τρελαίνονται. Εκεί μέσα δεν μας παρέχουν τίποτα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιμάσαι. Η ζέστη το καλοκαίρι είναι αφόρητη. Το φαγητό είναι κακό και πολύ λίγο. Δεν μας δίνουν φάρμακα, ούτε ρούχα, αλλά ακόμα και όταν κάποιος είναι άρρωστος αυτός που θα κρίνει αν θα μπορέσει να δει γιατρό είναι οι ίδιοι οι μπάτσοι, οι οποίοι πάντα το καθυστερούν ή και αδιαφορούν τελείως. Οι μετανάστες δε μπορούν να επικοινωνήσουν με τις οικογένειες τους αφού τους απαγορεύεται να έχουν τηλέφωνα ενώ τα επισκεπτήρια διαρκούν ελάχιστο χρόνο και αυτό επαφίεται κάθε φορά στους εκάστοτε μπάτσους. Οι μεταγωγές είναι συχνό φαινόμενο, και πάγια μορφή τιμωρίας δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο την επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους. Οι αστυνομικοί μπαίνουν όποτε θέλουν στα κελιά και χτυπούν τον κόσμο. Μας συμπεριφέρονται σαν αντικείμενα, σα να μην είμαστε άνθρωποι. Και όταν μετά από ένα 18μηνο ή και παραπάνω μας αφήνουν, αν δε μας έχουν απελάσει στο μεταξύ, βγαίνουμε έξω με ένα χαρτί που λέει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τη χώρα. Και όλα αυτά, μόνο και μόνο επειδή είμαστε μετανάστες».
Δεν είναι μόνο αυτά όμως. Είναι και όλα εκείνα που συνέβαιναν και συνεχίζουν να συμβαίνουν καθημερινά ακόμα κι αν δεν έχεις καταλήξει σε κάποιο κέντρο κράτησης, ακόμα κι αν έχεις χαρτιά. Είναι το 2ωρο ή και ολόκληρη η νύχτα που θα αναγκαστείς να περάσεις στο αλλοδαπών όταν ο μπάτσος που είδε τα χαρτιά σου θέλει να σιγουρευτεί ότι όντως είσαι εσύ. Είναι οι γνωστοί φασίστες αστυνομικοί που παραμένουν στην αστυνομία χωρίς να τους ελέγχει κανείς. Είναι οι νόμοι που επιτρέπουν στους μπάτσους να σε συλλάβουν έχεις δεν έχεις χαρτιά βαφτίζοντάς σε ‘κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια’. Είναι η κατάσταση στα τραίνα και στα λεωφορεία, όταν οι περισσότεροι δεν κάθονται στη θέση δίπλα σου, όταν ανταλλάζουν ματιές μεταξύ τους, όταν σε κοιτάνε και ξέρεις ότι θα προτιμούσαν να κατέβεις. Είναι η συμπεριφορά των μπάτσων στους ελέγχους που δεν τους φτάνει να δουν τα χαρτιά, θέλουν να σε εξευτελίσουν, να σου δείξουν ότι δεν είσαι τίποτα, όταν σε ρωτάνε ξανά και ξανά από πού είσαι, γιατί δεν γυρίζεις πίσω, τι κάνεις εσύ εδώ, όταν αφού δουν τα χαρτιά, τα πετάνε κάτω και σου λένε μάζεφτα. Είναι όλα αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι «γιατί δε γυρνάω πίσω; Ακόμα κι εγώ αναρωτιέμαι συχνά. Γιατί να μένω σε μια χώρα που με βλέπουν σα ξένο, σαν απειλή, σαν κάποιον που ευθύνεται για ό,τι κακό συμβαίνει στη ζωή τους. Γιατί μέρα παραμέρα ξαναμαθαίνεις ότι δεν ανήκεις εδώ».
Εδώ όμως είναι και εκείνοι και εκείνες που δε φοβούνται, που ξεπερνούν μαζί, στηρίζοντας ο ένας την άλλη τους φόβους τους και αγωνίζονται ενάντια στην καθημερινή καταπίεση. Είναι όσοι συμμετείχαν σε εξεγέρσεις και απεργίες πείνας στα στρατόπεδα κράτησης. Είναι οι μετανάστες που εξεγέρθηκαν στο στρατόπεδο κράτησης της Αμυγδαλέζας τον Αύγουστο του 2013 ενάντια στις άθλιες συνθήκες, την απουσία ιατρικής περίθαλψης και την παράταση του χρόνου κράτησης. Είναι οι ίδιοι μετανάστες που με την υποστήριξη αλληλέγγυων ντόπιων κατάφεραν να αθωωθούν στη δίκη τους ένα χρόνο μετά την εξέγερση. Είναι οι μετανάστες που εργάζονταν στα χωράφια της Σκάλας Λακωνίας και της Μανωλάδας, στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο και στα ψαράδικα της Νέας Μηχανιώνας και ενώθηκαν όλοι μαζί για να απεργήσουν ενάντια στα άθλια μεροκάματα και τις συνεχείς ρατσιστικές επιθέσεις της αστυνομίας. Είναι οι μετανάστες στην Ερμού και την Ασοεε που δίπλα δίπλα με αλληλέγγυους ντόπιους αντιστάθηκαν ξανά και ξανά στις επιθέσεις αστυνομίας και φασιστών για να υπερασπιστούν το να μπορείς να βγάζεις τα προς ζην πουλώντας πράγματα στο δρόμο.
Αυτούς τους αγώνες αλλά και άλλους μικρούς, καθημερινούς που δίνει ο καθένας κι η καθεμία μόνος του/μόνη της μαζί και με τις απλές χειρονομίες αλληλεγγύης από ντόπιους, τους θυμόμαστε γιατί μας δίνουν δύναμη για το μέλλον. Δύναμη για να δούμε ότι έχει έρθει η στιγμή να κοιτάξουμε πέρα από το φόβο και να αγωνιστούμε για μία ζωή με αξιοπρέπεια. Να φωνάξουμε χαρτιά για όλους-ες από το πρώτο δευτερόλεπτο και χωρίς προϋποθέσεις, να διεκδικήσουμε να κλείσει και το τελευταίο στρατόπεδο κράτησης ή φιλοξενίας μεταναστών, να κατακτήσουμε μία καθημερινότητα χωρίς ρατσισμό και συνεχείς εξευτελισμούς από την αστυνομία.
ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ
ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
μικροφωνική πλ.Αμερικής 7/3 17:00
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 14/3 17:00
μικροφωνική πλ.Ομονοίας 28/3 15:00
ΠΟΡΕΙΑ ΠΛ.ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ 4/4 17:30
συνέλευση μεταναστών & αλληλέγγυων ασοεε
Aλληλεγγύη στους διωκόμενους μετανάστες της Αμυγδαλέζας | Συγκέντρωση Δευτέρα 3 Νοέμβρη, δικαστήρια Δέγλερη (Αλεξάνδρας)
Tην Δευτέρα 3 Νοέμβριου ξεκινά το δικαστήριο των κατηγορούμενων μεταναστών για την εξέγερση στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας, τον Αύγουστο του 2013. Οι μετανάστες εξεγείρονται στο άκουσμα της παράτασης της κράτησής τους για αόριστο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια της αλλά και αργότερα συλλαμβάνονται 65 μετανάστες με βαριές κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. Περίπου ένα χρόνο μετά κάποιοι απ’ αυτούς παραμένουν προφυλακισμένοι σε διάφορες φυλακές της επικράτειας. ‘Ενα μικρό μέρος των υπολοίπων κατηγορούμενων εξακολουθεί να κρατείται σε κέντρα κράτησης. Άλλοι είναι ελεύθεροι ή έχουν απελαθεί ενώ 5 απ’ αυτούς που απέδρασαν δε συνελήφθησαν ποτέ.
Ειδικότερα, ως προς τη συνθήκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης:
“Τα κέντρα κράτησης είναι ο τρόπος που έχει βρει το ελληνικό κράτος και η αστυνομία για να βασανίζει τους μετανάστες. Πολλοί μετανάστες στη σκέψη και μόνο ότι είναι εκεί μέσα χωρίς να ξέρουν πότε θα βγουν φτάνουν στο σημείο να τρελαίνονται. Εκεί μέσα δεν μας παρέχουν τίποτα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιμάσαι. Η ζέστη το καλοκαίρι είναι αφόρητη. Το φαγητό είναι κακό και πολύ λίγο. Δεν μας δίνουν φάρμακα, ούτε ρούχα, αλλά ακόμα και όταν κάποιος είναι άρρωστος αυτός που θα κρίνει αν θα μπορέσει να δει γιατρό είναι οι ίδιοι οι μπάτσοι, οι οποίοι πάντα το καθυστερούν ή και αδιαφορούν τελείως. Οι μετανάστες δε μπορούν να επικοινωνήσουν με τις οικογένειες τους αφού τους απαγορεύεται να έχουν τηλέφωνα ενώ τα επισκεπτήρια διαρκούν ελάχιστο χρόνο και αυτό επαφίεται κάθε φορά στους εκάστοτε μπάτσους. Οι μεταγωγές είναι συχνό φαινόμενο, και πάγια μορφή τιμωρίας δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο την επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους. Οι αστυνομικοί μπαίνουν όποτε θέλουν στα κελιά και χτυπούν τον κόσμο. Μας συμπεριφέρονται σαν αντικείμενα, σα να μην είμαστε άνθρωποι. Απαιτούμε την άμεση αλλαγή όλων αυτών των συνθηκών.“
Αλλά και εκτός των τειχών όμως η συνθήκη που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες μοιάζει με απέραντη φυλακή:
“Αφήνοντας πίσω τις χώρες μας, πιστεύαμε ότι, τουλάχιστον, θα συνεχίζαμε να ζούμε ελεύθεροι. Την ελευθερία μας αυτή όμως τη στερηθήκαμε τη στιγμή που μπήκαμε στην Ελλάδα, ακόμα κι αν το να μπούμε σήμαινε ότι έπρεπε να ρισκάρουμε να χάσουμε τη ζωή μας στη θάλασσα όπως αυτοί που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι και πιο πρόσφατα στη Μυτιλήνη. Κι αφού λοιπόν μπήκαμε, βρεθήκαμε σε μια ανοιχτή φυλακή, σε μια φυλακή χωρίς τοίχους. Μέσα από ρατσιστικούς όσο και απαρχαιωμένους νόμους μας εμποδίζουν να εργαστούμε. Οι μπάτσοι, οι φασίστες, οι ρατσιστές μας κυνηγάνε στους δρόμους. Και δεν δεν κυνηγούν μόνο εμάς που δουλεύουμε γύρω από την Ασοεε. Αυτό γίνεται και στο Θησείο, στο Μοναστηράκι, την Ομόνοια και στις γειτονιές που ζούμε. Κάθε μέρα τη ζούμε κάτω από την απειλή της φυλάκισης είτε σε ένα αστυνομικό τμήμα είτε σε κάποιο κέντρο κράτησης. Επίσης πολύ συχνά οι μπάτσοι μας σταματάνε για έλεγχο στο δρόμο ακόμα και τρεις φορές μέσα στην ίδια μέρα, μας ταλαιπωρούν πηγαίνοντας μας στο τμήμα μέχρι τελικά να μας αφήσουν ελεύθερους. Ταυτόχρονα μας συκοφαντούν μέσα από ρατσιστικές καμπάνιες παραπληροφόρησης. Για τα μίντια είμαστε κλέφτες, δολοφόνοι, φορείς ασθενειών”.
Η εξέγερση της Αμυγδαλέζας αποτελεί μια φωτεινή πράξη αντίστασης ενάντια στο πόλεμο που διεξάγει καθημερινά το ελληνικό κράτος στους μετανάστες και στις μετανάστριες. Έναν πόλεμο που περιλαμβάνει δολοφονίες στα σύνορα, επαναπροωθήσεις και απελάσεις, αιχμαλωσία στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στα μπουντρούμια των Α.Τ, απόρριψη των αιτημάτων για άσυλο, ρατσιστικούς νόμους, διαρκή έλεγχο και επιτήρηση, εργασιακή εκμετάλλευση, εξώθηση στα όρια της απόγνωσης και της απελπισίας
Η μόνη λύση για μας είναι να βρούμε τρόπους να συνυπάρξουμε και να δράσουμε συλλογικά απέναντι σε όσα έρχονται. Μαζί μετανάστες και ντόπιοι, χωρίς ιεραρχίες και διαχωρισμούς λόγω φυλής, φύλου, χρώματος, ενωνόμαστε ενάντια σε κάθε είδους φασιστική και αστυνομική βαρβαρότητα, για τον κόσμο που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Όπλα μας σε αυτή τη μάχη θα είναι η αλληλεγγύη και η ισότητα.
Αλληλεγγύη στους έγκλειστους μετανάστες και σε όλους τους καταπιεσμένους
Κανένα κέντρο κράτησης ποτέ και πουθενά
Συγκέντρωση Δευτέρα 3 Νοέμβρη, δικαστήρια Δέγλερη (Αλεξάνδρας)
Εκδήλωση στο Πολυτεχνείο 20/6 19.00 | Μικροφωνική στο Θησείο 21/6 19.00 |Συγκέντρωση στα δικαστήρια της Ευελπίδων 25/6 09.00
Στις 8/4 η αστυνομία επιτίθεται για άλλη μια φορά στην ασοεε με αποτέλεσμα 13 συλλήψεις. 1 ελληνα φοιτητή και 12 μεταναστών. Οι 10 από τους συλληφθέντες μετανάστες συνεχίζουν να κρατούνται σε αστυνομικά τμήματα και κέντρα κράτησης. Η αστυνομία χρησιμοποιώντας μια σειρά από ρατσιστικούς νόμους τους χαρακτηρίζει ως κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια και αποφασίζει την κράτησή τους άσχετα από το αν έχουν ή όχι χαρτιά. Η δίκη τους έχει οριστεί για τις 25-6.
Να είμαστε όλοι εκεί για να σταθούμε ενάντια στη ρατσιστική βία.
Λευτεριά σους συλληφθέντες.
Κοινότητες αγώνα μέχρι την απελευθέρωση όλων των μεταναστών.
20/6 Πολυτεχνείο 19.00
Συζήτηση: Εμπειρίες του αγώνα στην ΑΣΟΕΕ
21/6 ΗΣΑΠ Θησείου 19:00
Μικροφωνική αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της 8/4
25/6 Δικαστήρια Ευελπίδων 9:00
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της 8/4
Τρίτη 6 Μαίου 2014 στις 18.00 | Πορεία αλληλεγγύης στους 12 μετανάστες που συνελήφθησαν έξω απ την ΑΣΟΕΕ
Η σιωπή απέναντι σε ρατσιστικούς νόμους είναι συνενοχή
Σήμερα πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών σε σχέση με τους συλληφθέντες της ΑΣΟΕΕ από 8/4
Το κείμενο που μοιράστηκε:
Η σιωπή απέναντι σε ρατσιστικούς νόμους είναι συνενοχή
Την Τρίτη 8 Απρίλη, πραγματοποιείται μία ακόμα αστυνομική επιχείρηση για την απομάκρυνση των μικροπωλητών που εργάζονται γύρω από την ΑΣΟΕΕ. Η έντονη αστυνομική παρουσία κοντά –ενίοτε και μέσα- στο Πανεπιστήμιο της ΑΣΟΕΕ αποτελεί συχνό φαινόμενο εδώ και καιρό, ενώ τους τελευταίους μήνες, στο πλαίσιο της προεκλογικής ρητορείας περί «πάταξης του παρεμπορίου», η περιοχή ουσιαστικά αστυνομοκρατείται, παρά τις έντονες και διαρκείς αντιδράσεις των φοιτητών και των κατοίκων, ντόπιων και μεταναστών. Στις 8/4, Ομάδες ΔΕΛΤΑ και ΜΑΤ μαζί με ομάδες χωρίς διακριτικά καταδιώκουν, χτυπούν και συλλαμβάνουν αδιακρίτως, ή μάλλον με βασικό κριτήριο το χρώμα του δέρματος. Αποτέλεσμα: 13 συλλήψεις, ενός φοιτητή και 12 μεταναστών με κατηγορίες για αντίσταση, σωματικές βλάβες και λαθρεμπορία. Αυτή την στιγμή, οι 12 μετανάστες παραμένουν κρατούμενοι κινδυνεύοντας να κρατηθούν επ’ αόριστον ή και να απελαθούν. Στερούνται την ελευθερία τους, χωρίς απόφαση του ποινικού ή άλλου δικαστηρίου (η υπόθεση εκδικάζεται στις 2/5) και ανεξάρτητα από την ύπαρξη νομιμοποιητικών εγγράφων αλλά μόνο βάσει απόφασης της αστυνομίας που τους χαρακτηρίζει ως «κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια».
Η ζωή, η ελευθερία και η αξιοπρέπεια των μεταναστών ρυθμίζεται ειδικά και εξαιρετικά από το ελληνικό κράτος μέσα από ένα πλέγμα ρατσιστικών διοικητικών διατάξεων που δίνει κάθε ευχέρεια στις αστυνομικές αρχές «να τους κάνουν το βίο αβίωτο».
Οι διατάξεις των ΠΔ 114/2010 (άρθρο 13 παρ.2) και ΠΔ 113/2013 (άρθρο 12 παρ.2) ορίζουν ότι στην περίπτωση των αιτούντων άσυλο, η κρίση της αστυνομίας σχετικά με την επικινδυνότητα τους για τη δημόσια τάξη ή υγεία συνιστά επαρκή λόγο πολύμηνης κράτησης. Προβλέπονται υποτίθεται ως εξαιρετικές περιπτώσεις, αλλά αποτελούν τον κανόνα και στοιβάζουν χιλιάδες μετανάστες σε «κέντρα κράτησης» και σε Α/Τ.[1]
και μάλιστα ανεξάρτητα ποινής (παρ.1 εδ.α) οδηγεί στο εξαιρετικά δυσμενές μέτρο της διοικητικής κράτησης και απέλασής τους. Επιπλέον, στο ίδιο άρθρο (παρ.1 εδ.γ) επιφυλάσσεται για την αστυνομία η αρμοδιότητα να εκδώσει απόφαση απέλασης για λόγους δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Στην περίπτωση των συλληφθέντων της 8/4 μάλιστα, η αστυνομική απόφαση, επικαλούμενη τον ν.3386/2005, αναφέρει πως αρκεί η δίωξη για ένα από τα απαριθμούμενα εγκλήματα και όχι η τελεσίδικη απόφαση (παρά τον ρητό περιορισμό που συνάγεται από το εδ.α) για να ξεκινήσει η διαδικασία απέλασης ή κράτησης εν όψει απέλασης.
Και είναι χιλιάδες οι αποφάσεις όπου οι αστυνομικοί διοικητές διατάσσουν τον εγκλεισμό μεταναστών -έως την εξέταση του αιτήματος ασύλου, έως την επιστροφή τους εάν αυτό έχει απορριφθεί ή έως την απέλασή τους- απλά και μόνο επικαλούμενοι λόγους δημόσιας τάξης, χωρίς να τους εξειδικεύουν ή να τους αιτιολογούν. Η αστυνομία, δηλαδή, συγκεντρώνει την εξουσία να κατηγορεί, να συλλαμβάνει, να δικάζει και να αποφασίζει τη στέρηση της ελευθερίας των μεταναστών.
Παράλληλα, ο χρόνος κράτησης συνεχώς αυξάνεται με διαδοχικά νομοθετήματα: από 2 μήνες (ΠΔ 90/2008), σε 3 μήνες (ΠΔ 114/2010), φτάνοντας με το ΠΔ 116/2012 στους 18 μήνες και με πιο πρόσφατη εξέλιξη την 44/11-2-2014 γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, η οποία εισηγείται τον εγκλεισμό σε «κέντρα κράτησης» χωρίς χρονικό περιορισμό, αλλά έως ότου ο κρατούμενος «συναινέσει και συνεργασθεί στην υλοποίηση της απόφασης απομάκρυνσης». Με τη γνωμοδότηση του, το ΝΣΚ παρακάμπτει τον περιορισμό του 18μήνου της ελληνικής και της κοινοτικής νομοθεσίας, επιφυλάσσοντας ουσιαστικά για τους μετανάστες στέρηση της ελευθερίας τους για χρόνο που ξεπερνά και το συνταγματικά προβλεπόμενο ανώτατο όριο προφυλάκισης. Με νομικές αλχημείες, μετονομάζει την συνέχιση του εγκλεισμού από «κράτηση» σε «διοικητικό μέτρο υποχρεωτικής διαμονής σε ορισμένο χώρο, που μπορεί να είναι ελλείψει άλλου κατάλληλου και ο ίδιος όπου εκρατείτο». Μόνο όταν και αν οι έγκλειστοι συναινέσουν στην επιστροφή ή απέλασή τους γίνεται λόγος για την «ασφάλεια και το σεβασμό της αξιοπρέπειάς τους». Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, εισηγείται την ποινικοποίηση (ΠΚ 185) και αυτοτελή τιμωρία της διαμονής χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα εντός του ελλαδικού χώρου (που έως σήμερα είναι διοικητική παράβαση), με τη σκέψη ότι οι μετανάστες χωρίς χαρτιά με την ύπαρξή τους και μόνο προσβάλλουν και απειλούν την πολιτειακή εξουσία… Η βασική ρατσιστική ιδέα της γνωμοδότησης είναι ότι «με την απελευθέρωση όλων των παράνομων μεταναστών που αποκλειστικά από δική τους υπαιτιότητα και ευθύνη καθίσταται ανέφικτη η επιστροφή ή απέλασή τους κινδυνεύει το δημόσιο συμφέρον». Πρέπει άρα να αποτραπεί «η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού των μη νόμιμων μεταναστών στο εσωτερικό της χώρας με τις έντευθεν δυσμενείς συνέπειες στη δημόσια τάξη και ασφάλεια, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψιν ότι στερούνται πόρων για τη διαβίωσή τους» καταλήγει η γνωμοδότηση, υιοθετώντας, επαναδιατυπώνοντας και επικυρώνοντας τη θέση της αστυνομίας (Δ/νσης Αλλοδαπών) ότι η εφαρμογή των προστατευτικών διατάξεων (Οδηγία 2008/115ΕΚ) οφείλει να καμφθεί «ενόψει και των πρόδηλων συνεπειών για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια της χώρας, που συνεπάγεται η επικείμενη ελευθέρωση μεγάλου αριθμού παρανόμως ευρισκόμενων στη χώρα αλλοδαπών, λόγω συμπληρώσεως του ανώτατου χρονικού διαστήματος κρατήσεως».
Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί σα συνέχειά τους η νέα νομοθετική πρωτοβουλία του Υπουργείου Ανάπτυξης. Συγκεκριμένα, στο σχέδιο νόμου για την «άσκηση εμπορικών δραστηριοτήτων» το οποίο συζητήθηκε στις 24/4 στην επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής προβλέπεται, σύμφωνα με το άρθρο 38, για όποιον πουλά προϊόντα εκτός καταστήματος χωρίς τη σχετική άδεια, ποινή φυλάκισης ενός έτους και στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για τρία, ενώ, στην περίπτωση που είναι μετανάστης, η οριστική απέλασή του. Με άλλα λόγια, με αυτό το σχέδιο νόμου στοχοποιούνται με ξεκάθαρα ρατσιστικό τρόπο εκείνες οι στρατηγικές επιβίωσης που είναι διαθέσιμες στις πλέον ευάλωτες με βάση τη θέση τους στην κοινωνική και οικονομική ιεραρχία κοινωνικές ομάδες. Οι ομάδες εκείνες που βρίσκονταν αποκλεισμένες και πριν την έλευση της οικονομικής κρίσης – πόσο μάλλον τώρα – , εκείνες και εκείνοι που δεν διέθεταν και δεν διαθέτουν τα προνόμια της σταθερής εργασίας, της ιδιόκτητης μόνιμης κατοικίας, της απρόσκοπτης μετακίνησης, είτε πρόκειται για Ρομά πλανόδιους μικρεμπόρους είτε για μετανάστες αιτούντες άσυλο, τη στιγμή μάλιστα που, όσον αφορά τους δεύτερους, η απόκτηση άδειας εργασίας είναι ουσιαστικά αδύνατη![3]
Για την ισχύουσα νομοθεσία αλλά και αυτή που σχεδιάζεται, είτε πρόκειται δηλαδή για τους νόμους που προβλέπουν κράτηση και απέλαση των μεταναστών και των μεταναστριών επειδή συνιστούν κίνδυνο για τη δημόσια τάξη, είτε για τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που επιμηκύνει, ουσιαστικά επ’ αόριστον, τον εγκλεισμό τους στα κέντρα κράτησης, είτε για το πρόσφατο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Ανάπτυξης, η κατεύθυνση είναι ξεκάθαρη: για το ελληνικό Κράτος κάποια υποκείμενα περισσεύουν και ως τέτοια τίθενται εκτός δικαίου.
Αυτό που εμπεδώνεται με την παραπάνω νομοθεσία είναι η ρατσιστική ταύτιση μεταξύ της ιδιότητας του μετανάστη-τριας και του κινδύνου για την τάξη, την ασφάλεια και την υγεία του έθνους. Πρακτικά δηλαδή, το ελληνικό Κράτος επιλέγει να οχυρωθεί νομοθετικά για να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί ολόκληρους πληθυσμούς ως εσωτερικούς εχθρούς. Και η νομοθεσία αυτή παράλληλα με τις συνεχείς αστυνομικές επιχειρήσεις του «Ξένιου Δία» βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τις ρατσιστικές κραυγές ενάντια στο παραεμπόριο, τα περί βρωμιάς και υποβάθμισης του κέντρου από τους μετανάστες και τις μετανάστριες, τα ‘μας παίρνουν τις δουλειές’, οι ‘υγειονομικές βόμβες’, τις επιθέσεις εντέλει των νεοναζί της χρυσής αυγής, όπως αυτή του Σεπτεμβρίου του 2012 ενάντια σε μικροπωλητές στη Ραφήνα.
Η εικόνα του κινδύνου όμως απέναντι στον οποίο προετοιμάζεται το ελληνικό Κράτος δεν είναι παρά μία αντιστροφή της πραγματικότητας.
Το κέντρο της πόλης δεν είναι επικίνδυνο λόγω των μεταναστών, είναι επικίνδυνο και εχθρικό για τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Το αποτέλεσμα αυτής της νομοθεσίας είναι, για τους μετανάστες και τις μετανάστριες που κυκλοφορούν στην αθήνα, ο συνεχής φόβος και το άγχος απέναντι στο πάντοτε πιθανό ενδεχόμενο κράτησης για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα σε ένα Α/Τ ή σε κάποιο κέντρο κράτησης, για τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες, το βασανιστικό κλείσιμο στο σπίτι και η άτυπη αλλά εξαιρετικά πραγματική απαγόρευση κυκλοφορίας κατά τις βραδινές ώρες. Για όσους και όσες έχουν συλληφθεί και κρατούνται, η κάτω από απάνθρωπες συνθήκες οδυνηρή αναμονή για το τέλος μιας κράτησης που απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Για εκείνους και εκείνες που βιοπορίζονται πουλώντας στο δρόμο η στέρηση μίας από τις ελάχιστες ευκαιρίες για εργασία ή, αν συνεχίζουν να εργάζονται, η συνεχής διακινδύνευση της ίδιας τους της ζωής, όπως στην περίπτωση του Τόνι Ονούα και του Μπαμπακάρ Ντιαέ, μικροπωλητών που δολοφονήθηκαν καταδιωκόμενοι από την αστυνομία, στη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του ’07 και στο Θησείο το Φεβρουάριο του ’13 αντίστοιχα.
Οι ζωές τους καθίστανται νομικά τόσο επισφαλείς που δεν μπορούν παρά να είναι αόρατες. Και η διεκδίκηση από μέρους τους της ορατότητας που τους έχει στερηθεί τιμωρείται παραδειγματικά, όπως στις περιπτώσεις ενός από τα 11 άτομα που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης στις 28/12 ενάντια στα κέντρα κράτησης και των 4 συλληφθέντων στην Ασοεε στις 22/10, περιπτώσεις στις οποίες ενεργοποιήθηκαν οι διοικητικές διατάξεις για τη δημόσια τάξη.
Οι νομοθετικές αυτές διατάξεις, ο χαρακτηρισμός ‘κίνδυνος για τη δημόσια τάξη’ δεν είναι λέξεις που απλά περιγράφουν κάποιες ρυθμίσεις.
Είναι λέξεις που κάνουν μια πραγματικότητα να υπάρξει, είναι λέξεις που προστάζουν, που επιβάλλουν, που περιορίζουν, είναι λέξεις που έχουν θύματα. Λέξεις που όποιος λοιπόν τις προφέρει, όποιος σιωπά όταν προφέρονται είναι αδύνατο να αποποιηθεί την ευθύνη για την πολλαπλή βία πάνω στα σώματα των μεταναστών και των μεταναστριών που συνεπάγονται.
Η σιωπή είναι συνενοχή.
Καμία δίωξη στους 13 συλληφθέντες της 8/4 στην ΑΣΟΕΕ
Λευτεριά σε όλους τους έγκλειστους μετανάστες
Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών
Συγκέντρωση αλληλεγγύης 2/5, 9.00 Δικ.Ευελπίδων
Πρωτοβουλία συνέλευσης μεταναστών και αλληλέγγυων ΑΣΟΕΕ
[1] Άγνωστος είναι ο συνολικός αριθμός των έγκλειστων μεταναστών και των αιτούντων άσυλο. Περισσότεροι από 6.000 μετανάστες και αιτούντες άσυλο κρατούνται σήμερα σύμφωνα με την επίσημη δυναμικότητα και την επίσημη -κατ’ ευφημισμό- ορολογία σε «προ-αναχωρησιακά κέντρα» και «άλλους χώρους κράτησης για αλλοδαπούς»: Κόρινθος (χωρητικότητα 1,000), Αμυγδαλέζα (2,000), Κομοτηνή (540), Ξάνθη (480), Παρανέστι Δράμας (600), Φυλάκιο (370). Άλλοι χώροι κράτησης μεταναστών: Σάμος (280), Λέσβος (90), Χίος (100), Πέτρου Ράλλη (350), Ελληνικό (120) και άλλοι μικρότερης χωρητικότητας χώροι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Δεν έχει γίνει γνωστός ο αριθμός των μεταναστών και αιτούντων άσυλο που κρατούνται σε εκατοντάδες αστυνομικά τμήματα σε όλη την ελλάδα και πιθανώς ανέρχονται σε χιλιάδες καθώς κάθε αστυνομικό τμήμα που έχει ένα κρατητήριο χρησιμοποιείται ως χώρος εγκλεισμού.
[2] 1. Η διοικητική απέλαση αλλοδαπού επιτρέπεται εφόσον: α. Έχει καταδικασθεί τελεσίδικα σε ποινή στερητική της ελευθερίας τουλάχιστον ενός έτους ή, ανεξαρτήτως ποινής, για εγκλήματα προσβολής του πολιτεύματος, προδοσίας της Χώρας, εγκλήματα σχετικά με την εμπορία και διακίνηση ναρκωτικών, νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, διεθνή οικονομικά εγκλήματα, εγκλήματα με χρήση μέσων υψηλής τεχνολογίας, εγκλήματα περί το νόμισμα, εγκλήματα αντίστασης, αρπαγής ανηλίκου, κατά της γενετήσιας ελευθερίας και οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής, κλοπής, απάτης, υπεξαίρεσης, εκβίασης, τοκογλυφίας, του νόμου περί μεσαζόντων, πλαστογραφίας, ψευδούς βεβαίωσης, συκοφαντικής δυσφήμισης, λαθρεμπορίας, για εγκλήματα που αφορούν τα όπλα, αρχαιότητες, την προώθηση λαθρομεταναστών στο εσωτερικό της Χώρας ή τη διευκόλυνση της μεταφοράς ή προώθησης τους ή της εξασφάλισης καταλύματος σε αυτούς για απόκρυψη και εφόσον η απέλαση του δεν διατάχθηκε από το αρμόδιο δικαστήριο. β. Έχει παραβιάσει τις διατάξεις του νόμου αυτού. γ. Η παρουσία του στο ελληνικό έδαφος είναι επικίνδυνη για τη δημόσια τάξη ή ασφάλεια της Χώρας. δ. Η παρουσία του στο ελληνικό έδαφος συνιστά κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, επειδή πάσχει από λοιμώδες νόσημα ή ανήκει σε ομάδες ευάλωτες και λοιμώδεις ασθένειες, ιδίως λόγω της κατάστασης της δημόσιας υγείας στη χώρα προέλευσής τους ή της χρήσης ενδοφλέβιων μη σύννομων ουσιών ή του ότι είναι εκδιδόμενο πρόσωπο, κατά την έννοια των διατάξεων του ν.2734/1999, ή του ότι διαμένει υπό συνθήκες που δεν πληρούν τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής, όπως τα θέματα αυτά καθορίζονται από υγειονομικές διατάξεις .
[3] Αιτούντες άσυλο είναι οι μετανάστες και οι μετανάστριες που διαθέτουν τη λεγόμενη ροζ κάρτα και που αναμένουν την εξέταση του αιτήματός τους για άσυλο. Με δεδομένο ότι η διαδικασία αυτή είναι εξαιρετικά χρονοβόρα δεν είναι σπάνιο η αναμονή να διαρκεί 6,7 ή και παραπάνω χρόνια. Στην πράξη δηλαδή πρόκειται για άτομα που διαμένουν αρκετό καιρό στη χώρα αλλά που παρόλα αυτά δεν μπορούν να βιοποριστούν με κανένα νόμιμο τρόπο, αδυνατούν δηλαδή να εκδώσουν άδεια εργασίας. Ειδικότερα, από τις 10/12/12 όλες οι σχετικές αιτήσεις από κατόχους ροζ κάρτας απορρίπτονται βάσει μίας εγκυκλίου του Υπουργείου Εργασίας που θέτει σαν προϋπόθεση έκδοσης άδειας εργασίας μία βεβαίωση από τον ΟΑΕΔ η οποία να πιστοποιεί ότι «έχει ερευνηθεί η αγορά εργασίας και δεν υπάρχουν άνεργοι, ημεδαποί, πολίτες της Ε.Ε., αναγνωρισμένοι πρόσφυγες ή ομογενείς που να ενδιαφέρονται να εργαστούν σε θέσεις της συγκεκριμένης ειδικότητας για την οποία ζητείται η άδεια εργασίας. Εάν ο Ο.Α.Ε.Δ. απαντήσει ότι υπάρχουν άνεργοι για την ειδικότητα για την οποία ζητείται η άδεια εργασίας και, ως εκ τούτου, δεν χορηγηθεί η άδεια εργασίας από την αρμόδια Υπηρεσία τότε ο υπήκοος τρίτης χώρας θα μπορεί να επαναλάβει το αίτημά του για άδεια εργασίας».
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 8/4 | ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 2-5 9.00 δικαστήρια Ευελπίδων
Στις 8/4, η αστυνομία για μία ακόμη φορά περικυκλώνει την ασοεε. Από τα γύρω στενά, ασφαλίτες και φασίστες, ομάδες δέλτα με την υποστήριξη ματ αρχίζουν να κυνηγάνε και να χτυπάνε κόσμο στο σωρό. Αποτέλεσμα η σύλληψη ενός φοιτητή και 12 μεταναστών. Η δίκη αναβάλλεται για τις 23/4, και στη συνέχεια για 2/5. Ο φοιτητής αφήνεται ελεύθερος αλλά οι 12 μετανάστες εξακολουθούν να κρατούνται με απόφαση της αστυνομίας.
Περισσότερα εδώ
Μικροφωνικές αλληλεγγύης | Δευτέρα 28-4 & Τετάρτη 30-4 στις 12.00 | ΑΣΟΕΕ
Εν όψει της δίκης των συλληφθέντων της ΑΣΟΕΕ (12 μετανάστες και ένας φοιτητής) που είναι στις 2/5/2014 άυριο Δευτέρα 28/4 και ώρα 12:00 και την Τετάρτη 30/4 επίσης στις 12:00 θα πραγματοποιηθούν στην ΑΣΟΕΕ μικροφωνικές ενημέρωσης και αλληλεγγύης στους συλληφθέντες και στον αγώνα των μεταναστών της ΑΣΟΕΕ. Η παρουσία κόσμου είναι παραπάνω από απαραίτητη καθώς η περιοχή το τελευταίο διάστημα είναι στο έντονο στόχαστρο της καταστολής.