Tην Δευτέρα 3 Νοέμβριου ξεκινά το δικαστήριο των κατηγορούμενων μεταναστών για την εξέγερση στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας, τον Αύγουστο του 2013. Οι μετανάστες εξεγείρονται στο άκουσμα της παράτασης της κράτησής τους για αόριστο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια της αλλά και αργότερα συλλαμβάνονται 65 μετανάστες με βαριές κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. Περίπου ένα χρόνο μετά κάποιοι απ’ αυτούς παραμένουν προφυλακισμένοι σε διάφορες φυλακές της επικράτειας. ‘Ενα μικρό μέρος των υπολοίπων κατηγορούμενων εξακολουθεί να κρατείται σε κέντρα κράτησης. Άλλοι είναι ελεύθεροι ή έχουν απελαθεί ενώ 5 απ’ αυτούς που απέδρασαν δε συνελήφθησαν ποτέ.
Ειδικότερα, ως προς τη συνθήκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης:
“Τα κέντρα κράτησης είναι ο τρόπος που έχει βρει το ελληνικό κράτος και η αστυνομία για να βασανίζει τους μετανάστες. Πολλοί μετανάστες στη σκέψη και μόνο ότι είναι εκεί μέσα χωρίς να ξέρουν πότε θα βγουν φτάνουν στο σημείο να τρελαίνονται. Εκεί μέσα δεν μας παρέχουν τίποτα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιμάσαι. Η ζέστη το καλοκαίρι είναι αφόρητη. Το φαγητό είναι κακό και πολύ λίγο. Δεν μας δίνουν φάρμακα, ούτε ρούχα, αλλά ακόμα και όταν κάποιος είναι άρρωστος αυτός που θα κρίνει αν θα μπορέσει να δει γιατρό είναι οι ίδιοι οι μπάτσοι, οι οποίοι πάντα το καθυστερούν ή και αδιαφορούν τελείως. Οι μετανάστες δε μπορούν να επικοινωνήσουν με τις οικογένειες τους αφού τους απαγορεύεται να έχουν τηλέφωνα ενώ τα επισκεπτήρια διαρκούν ελάχιστο χρόνο και αυτό επαφίεται κάθε φορά στους εκάστοτε μπάτσους. Οι μεταγωγές είναι συχνό φαινόμενο, και πάγια μορφή τιμωρίας δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο την επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους. Οι αστυνομικοί μπαίνουν όποτε θέλουν στα κελιά και χτυπούν τον κόσμο. Μας συμπεριφέρονται σαν αντικείμενα, σα να μην είμαστε άνθρωποι. Απαιτούμε την άμεση αλλαγή όλων αυτών των συνθηκών.“
Αλλά και εκτός των τειχών όμως η συνθήκη που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες μοιάζει με απέραντη φυλακή:
“Αφήνοντας πίσω τις χώρες μας, πιστεύαμε ότι, τουλάχιστον, θα συνεχίζαμε να ζούμε ελεύθεροι. Την ελευθερία μας αυτή όμως τη στερηθήκαμε τη στιγμή που μπήκαμε στην Ελλάδα, ακόμα κι αν το να μπούμε σήμαινε ότι έπρεπε να ρισκάρουμε να χάσουμε τη ζωή μας στη θάλασσα όπως αυτοί που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι και πιο πρόσφατα στη Μυτιλήνη. Κι αφού λοιπόν μπήκαμε, βρεθήκαμε σε μια ανοιχτή φυλακή, σε μια φυλακή χωρίς τοίχους. Μέσα από ρατσιστικούς όσο και απαρχαιωμένους νόμους μας εμποδίζουν να εργαστούμε. Οι μπάτσοι, οι φασίστες, οι ρατσιστές μας κυνηγάνε στους δρόμους. Και δεν δεν κυνηγούν μόνο εμάς που δουλεύουμε γύρω από την Ασοεε. Αυτό γίνεται και στο Θησείο, στο Μοναστηράκι, την Ομόνοια και στις γειτονιές που ζούμε. Κάθε μέρα τη ζούμε κάτω από την απειλή της φυλάκισης είτε σε ένα αστυνομικό τμήμα είτε σε κάποιο κέντρο κράτησης. Επίσης πολύ συχνά οι μπάτσοι μας σταματάνε για έλεγχο στο δρόμο ακόμα και τρεις φορές μέσα στην ίδια μέρα, μας ταλαιπωρούν πηγαίνοντας μας στο τμήμα μέχρι τελικά να μας αφήσουν ελεύθερους. Ταυτόχρονα μας συκοφαντούν μέσα από ρατσιστικές καμπάνιες παραπληροφόρησης. Για τα μίντια είμαστε κλέφτες, δολοφόνοι, φορείς ασθενειών”.
Η εξέγερση της Αμυγδαλέζας αποτελεί μια φωτεινή πράξη αντίστασης ενάντια στο πόλεμο που διεξάγει καθημερινά το ελληνικό κράτος στους μετανάστες και στις μετανάστριες. Έναν πόλεμο που περιλαμβάνει δολοφονίες στα σύνορα, επαναπροωθήσεις και απελάσεις, αιχμαλωσία στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στα μπουντρούμια των Α.Τ, απόρριψη των αιτημάτων για άσυλο, ρατσιστικούς νόμους, διαρκή έλεγχο και επιτήρηση, εργασιακή εκμετάλλευση, εξώθηση στα όρια της απόγνωσης και της απελπισίας
Η μόνη λύση για μας είναι να βρούμε τρόπους να συνυπάρξουμε και να δράσουμε συλλογικά απέναντι σε όσα έρχονται. Μαζί μετανάστες και ντόπιοι, χωρίς ιεραρχίες και διαχωρισμούς λόγω φυλής, φύλου, χρώματος, ενωνόμαστε ενάντια σε κάθε είδους φασιστική και αστυνομική βαρβαρότητα, για τον κόσμο που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Όπλα μας σε αυτή τη μάχη θα είναι η αλληλεγγύη και η ισότητα.
Αλληλεγγύη στους έγκλειστους μετανάστες και σε όλους τους καταπιεσμένους
Κανένα κέντρο κράτησης ποτέ και πουθενά
Συγκέντρωση Δευτέρα 3 Νοέμβρη, δικαστήρια Δέγλερη (Αλεξάνδρας)