Category Archives: Κείμενα

ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ | ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

afisa-τελικη-ell-engl-prasino

εδώ το κείμενο σε pdf

Τη χωρά αυτή θα τη γνωρίσεις καλά μόνο αν καταφέρεις να περάσεις το φράχτη στον Έβρο, μόνο αν δεν πνιγείς κάπου στο Αιγαίο. Από τα κέντρα κράτησης στην αμυγδαλέζα, την Κόρινθο, το Παρανέστι μέχρι την Πατησίων, την πλατεία Αμερικής, την Αχαρνών, η καθημερινότητα για όσους και όσες έχουν το λάθος χρώμα ή τα λάθος χαρτιά είναι ασφυκτική. Ή μάλλον αφόρητη.
Στο κέντρο της πόλης αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Χωρίς χαρτιά σου είναι αδύνατο να δουλέψεις. Αλλά κι όταν βρίσκεις δουλειά, είναι μαύρα, χωρίς ασφάλιση με το αφεντικό να σε κάνει ό,τι θέλει, κι εσύ να είσαι αναγκασμένος/-η να το υπομένεις γιατί αλλιώς θα καλέσει τους μπάτσους. Χωρίς χαρτιά δεν μπορείς να κινηθείς ελεύθερα, να επισκεφτείς τους γονείς και τις/τους φίλες/-ους σου. Χωρίς χαρτιά, όταν αρρωσταίνεις, δεν είσαι σίγουρος/-η αν το νοσοκομείο θα σε δεχτεί. Χωρίς χαρτιά, ο νοικάρης σου, αν του καθυστερήσεις λίγο το νοίκι, είναι έτοιμος να σε πετάξει στο δρόμο κι εσύ ή θα πληρώσεις ή θα φύγεις γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Χωρίς χαρτιά, δεν μπορείς καν να κυκλοφορήσεις στο δρόμο, συχνά κλείνεσαι σπίτι σου όταν πέφτει ο ήλιος. Και όταν μαζεύεις το θάρρος και τελικά βγαίνεις έξω, περπατάς διστακτικά και γεμάτος/-η φόβο. Κάθε έξοδος από το σπίτι είναι σαν περιπέτεια, βγαίνεις και δεν ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις, γιατί ένα μέρος όπου σίγουρα μπορεί να πας…
…είναι τα στρατόπεδα κράτησης ή κάποιο αστυνομικό τμήμα. «Είναι ένας απ’ τους τρόπους που έχει βρει το ελληνικό κράτος και η αστυνομία για να βασανίζει τους μετανάστες. Πολλοί μετανάστες στη σκέψη και μόνο ότι είναι εκεί μέσα χωρίς να ξέρουν πότε θα βγουν φτάνουν στο σημείο να τρελαίνονται. Εκεί μέσα δεν μας παρέχουν τίποτα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιμάσαι. Η ζέστη το καλοκαίρι είναι αφόρητη. Το φαγητό είναι κακό και πολύ λίγο. Δεν μας δίνουν φάρμακα, ούτε ρούχα, αλλά ακόμα και όταν κάποιος είναι άρρωστος αυτός που θα κρίνει αν θα μπορέσει να δει γιατρό είναι οι ίδιοι οι μπάτσοι, οι οποίοι πάντα το καθυστερούν ή και αδιαφορούν τελείως. Οι μετανάστες δε μπορούν να επικοινωνήσουν με τις οικογένειες τους αφού τους απαγορεύεται να έχουν τηλέφωνα ενώ τα επισκεπτήρια διαρκούν ελάχιστο χρόνο και αυτό επαφίεται κάθε φορά στους εκάστοτε μπάτσους. Οι μεταγωγές είναι συχνό φαινόμενο, και πάγια μορφή τιμωρίας δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο την επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους. Οι αστυνομικοί μπαίνουν όποτε θέλουν στα κελιά και χτυπούν τον κόσμο. Μας συμπεριφέρονται σαν αντικείμενα, σα να μην είμαστε άνθρωποι. Και όταν μετά από ένα 18μηνο ή και παραπάνω μας αφήνουν, αν δε μας έχουν απελάσει στο μεταξύ, βγαίνουμε έξω με ένα χαρτί που λέει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τη χώρα. Και όλα αυτά, μόνο και μόνο επειδή είμαστε μετανάστες».
Δεν είναι μόνο αυτά όμως. Είναι και όλα εκείνα που συνέβαιναν και συνεχίζουν να συμβαίνουν καθημερινά ακόμα κι αν δεν έχεις καταλήξει σε κάποιο κέντρο κράτησης, ακόμα κι αν έχεις χαρτιά. Είναι το 2ωρο ή και ολόκληρη η νύχτα που θα αναγκαστείς να περάσεις στο αλλοδαπών όταν ο μπάτσος που είδε τα χαρτιά σου θέλει να σιγουρευτεί ότι όντως είσαι εσύ. Είναι οι γνωστοί φασίστες αστυνομικοί που παραμένουν στην αστυνομία χωρίς να τους ελέγχει κανείς. Είναι οι νόμοι που επιτρέπουν στους μπάτσους να σε συλλάβουν έχεις δεν έχεις χαρτιά βαφτίζοντάς σε ‘κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια’. Είναι η κατάσταση στα τραίνα και στα λεωφορεία, όταν οι περισσότεροι δεν κάθονται στη θέση δίπλα σου, όταν ανταλλάζουν ματιές μεταξύ τους, όταν σε κοιτάνε και ξέρεις ότι θα προτιμούσαν να κατέβεις. Είναι η συμπεριφορά των μπάτσων στους ελέγχους που δεν τους φτάνει να δουν τα χαρτιά, θέλουν να σε εξευτελίσουν, να σου δείξουν ότι δεν είσαι τίποτα, όταν σε ρωτάνε ξανά και ξανά από πού είσαι, γιατί δεν γυρίζεις πίσω, τι κάνεις εσύ εδώ, όταν αφού δουν τα χαρτιά, τα πετάνε κάτω και σου λένε μάζεφτα. Είναι όλα αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι «γιατί δε γυρνάω πίσω; Ακόμα κι εγώ αναρωτιέμαι συχνά. Γιατί να μένω σε μια χώρα που με βλέπουν σα ξένο, σαν απειλή, σαν κάποιον που ευθύνεται για ό,τι κακό συμβαίνει στη ζωή τους. Γιατί μέρα παραμέρα ξαναμαθαίνεις ότι δεν ανήκεις εδώ».
Εδώ όμως είναι και εκείνοι και εκείνες που δε φοβούνται, που ξεπερνούν μαζί, στηρίζοντας ο ένας την άλλη τους φόβους τους και αγωνίζονται ενάντια στην καθημερινή καταπίεση. Είναι όσοι συμμετείχαν σε εξεγέρσεις και απεργίες πείνας στα στρατόπεδα κράτησης. Είναι οι μετανάστες που εξεγέρθηκαν στο στρατόπεδο κράτησης της Αμυγδαλέζας τον Αύγουστο του 2013 ενάντια στις άθλιες συνθήκες, την απουσία ιατρικής περίθαλψης και την παράταση του χρόνου κράτησης. Είναι οι ίδιοι μετανάστες που με την υποστήριξη αλληλέγγυων ντόπιων κατάφεραν να αθωωθούν στη δίκη τους ένα χρόνο μετά την εξέγερση. Είναι οι μετανάστες που εργάζονταν στα χωράφια της Σκάλας Λακωνίας και της Μανωλάδας, στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο και στα ψαράδικα της Νέας Μηχανιώνας και ενώθηκαν όλοι μαζί για να απεργήσουν ενάντια στα άθλια μεροκάματα και τις συνεχείς ρατσιστικές επιθέσεις της αστυνομίας. Είναι οι μετανάστες στην Ερμού και την Ασοεε που δίπλα δίπλα με αλληλέγγυους ντόπιους αντιστάθηκαν ξανά και ξανά στις επιθέσεις αστυνομίας και φασιστών για να υπερασπιστούν το να μπορείς να βγάζεις τα προς ζην πουλώντας πράγματα στο δρόμο.
Αυτούς τους αγώνες αλλά και άλλους μικρούς, καθημερινούς που δίνει ο καθένας κι η καθεμία μόνος του/μόνη της μαζί και με τις απλές χειρονομίες αλληλεγγύης από ντόπιους, τους θυμόμαστε γιατί μας δίνουν δύναμη για το μέλλον. Δύναμη για να δούμε ότι έχει έρθει η στιγμή να κοιτάξουμε πέρα από το φόβο και να αγωνιστούμε για μία ζωή με αξιοπρέπεια. Να φωνάξουμε χαρτιά για όλους-ες από το πρώτο δευτερόλεπτο και χωρίς προϋποθέσεις, να διεκδικήσουμε να κλείσει και το τελευταίο στρατόπεδο κράτησης ή φιλοξενίας μεταναστών, να κατακτήσουμε μία καθημερινότητα χωρίς ρατσισμό και συνεχείς εξευτελισμούς από την αστυνομία.

ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ
ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

μικροφωνική πλ.Αμερικής 7/3 17:00
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 14/3 17:00
μικροφωνική πλ.Ομονοίας 28/3 15:00
ΠΟΡΕΙΑ ΠΛ.ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ 4/4 17:30

συνέλευση μεταναστών & αλληλέγγυων ασοεε

Aλληλεγγύη στους διωκόμενους μετανάστες της Αμυγδαλέζας | Συγκέντρωση Δευτέρα 3 Νοέμβρη, δικαστήρια Δέγλερη (Αλεξάνδρας)

ν Δευτέρα 3 Νοέμβριου ξεκινά το δικαστήριο των κατηγορούμενων μεταναστών για την εξέγερση στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας, τον Αύγουστο του 2013. Οι μετανάστες εξεγείρονται στο άκουσμα της παράτασης της κράτησής τους για αόριστο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια της αλλά και αργότερα συλλαμβάνονται 65 μετανάστες με βαριές κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. Περίπου ένα χρόνο μετά κάποιοι απ’ αυτούς παραμένουν προφυλακισμένοι σε διάφορες φυλακές της επικράτειας. ‘Ενα μικρό μέρος των υπολοίπων κατηγορούμενων εξακολουθεί να κρατείται σε κέντρα κράτησης. Άλλοι είναι ελεύθεροι ή έχουν απελαθεί ενώ 5 απ’ αυτούς που απέδρασαν δε συνελήφθησαν ποτέ.

Ειδικότερα, ως προς τη συνθήκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης:

“Τα κέντρα κράτησης είναι ο τρόπος που έχει βρει το ελληνικό κράτος και η αστυνομία για να βασανίζει τους μετανάστες. Πολλοί μετανάστες στη σκέψη και μόνο ότι είναι εκεί μέσα χωρίς να ξέρουν πότε θα βγουν φτάνουν στο σημείο να τρελαίνονται. Εκεί μέσα δεν μας παρέχουν τίποτα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιμάσαι. Η ζέστη το καλοκαίρι είναι αφόρητη. Το φαγητό είναι κακό και πολύ λίγο. Δεν μας δίνουν φάρμακα, ούτε ρούχα, αλλά ακόμα και όταν κάποιος είναι άρρωστος αυτός που θα κρίνει αν θα μπορέσει να δει γιατρό είναι οι ίδιοι οι μπάτσοι, οι οποίοι πάντα το καθυστερούν ή και αδιαφορούν τελείως. Οι μετανάστες δε μπορούν να επικοινωνήσουν με τις οικογένειες τους αφού τους απαγορεύεται να έχουν τηλέφωνα ενώ τα επισκεπτήρια διαρκούν ελάχιστο χρόνο και αυτό επαφίεται κάθε φορά στους εκάστοτε μπάτσους. Οι μεταγωγές είναι συχνό φαινόμενο, και πάγια μορφή τιμωρίας δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο την επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους. Οι αστυνομικοί μπαίνουν όποτε θέλουν στα κελιά και χτυπούν τον κόσμο. Μας συμπεριφέρονται σαν αντικείμενα, σα να μην είμαστε άνθρωποι. Απαιτούμε την άμεση αλλαγή όλων αυτών των συνθηκών.

Αλλά και εκτός των τειχών όμως η συνθήκη που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες μοιάζει με απέραντη φυλακή:

“Αφήνοντας πίσω τις χώρες μας, πιστεύαμε ότι, τουλάχιστον, θα συνεχίζαμε να ζούμε ελεύθεροι. Την ελευθερία μας αυτή όμως τη στερηθήκαμε τη στιγμή που μπήκαμε στην Ελλάδα, ακόμα κι αν το να μπούμε σήμαινε ότι έπρεπε να ρισκάρουμε να χάσουμε τη ζωή μας στη θάλασσα όπως αυτοί που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι και πιο πρόσφατα στη Μυτιλήνη. Κι αφού λοιπόν μπήκαμε, βρεθήκαμε σε μια ανοιχτή φυλακή, σε μια φυλακή χωρίς τοίχους. Μέσα από ρατσιστικούς όσο και απαρχαιωμένους νόμους μας εμποδίζουν να εργαστούμε. Οι μπάτσοι, οι φασίστες, οι ρατσιστές μας κυνηγάνε στους δρόμους. Και δεν δεν κυνηγούν μόνο εμάς που δουλεύουμε γύρω από την Ασοεε. Αυτό γίνεται και στο Θησείο, στο Μοναστηράκι, την Ομόνοια και στις γειτονιές που ζούμε. Κάθε μέρα τη ζούμε κάτω από την απειλή της φυλάκισης είτε σε ένα αστυνομικό τμήμα είτε σε κάποιο κέντρο κράτησης. Επίσης πολύ συχνά οι μπάτσοι μας σταματάνε για έλεγχο στο δρόμο ακόμα και τρεις φορές μέσα στην ίδια μέρα, μας ταλαιπωρούν πηγαίνοντας μας στο τμήμα μέχρι τελικά να μας αφήσουν ελεύθερους. Ταυτόχρονα μας συκοφαντούν μέσα από ρατσιστικές καμπάνιες παραπληροφόρησης. Για τα μίντια είμαστε κλέφτες, δολοφόνοι, φορείς ασθενειών”.

Η εξέγερση της Αμυγδαλέζας αποτελεί μια φωτεινή πράξη αντίστασης ενάντια στο πόλεμο που διεξάγει καθημερινά το ελληνικό κράτος στους μετανάστες και στις μετανάστριες. Έναν πόλεμο που περιλαμβάνει δολοφονίες στα σύνορα, επαναπροωθήσεις και απελάσεις, αιχμαλωσία στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στα μπουντρούμια των Α.Τ, απόρριψη των αιτημάτων για άσυλο, ρατσιστικούς νόμους, διαρκή έλεγχο και επιτήρηση, εργασιακή εκμετάλλευση, εξώθηση στα όρια της απόγνωσης και της απελπισίας
Η μόνη λύση για μας είναι να βρούμε τρόπους να συνυπάρξουμε και να δράσουμε συλλογικά απέναντι σε όσα έρχονται. Μαζί μετανάστες και ντόπιοι, χωρίς ιεραρχίες και διαχωρισμούς λόγω φυλής, φύλου, χρώματος, ενωνόμαστε ενάντια σε κάθε είδους φασιστική και αστυνομική βαρβαρότητα, για τον κόσμο που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Όπλα μας σε αυτή τη μάχη θα είναι η αλληλεγγύη και η ισότητα.

Αλληλεγγύη στους έγκλειστους μετανάστες και σε όλους τους καταπιεσμένους

Κανένα κέντρο κράτησης ποτέ και πουθενά

Συγκέντρωση Δευτέρα 3 Νοέμβρη, δικαστήρια Δέγλερη (Αλεξάνδρας)

 

Σχετικά με γεγονότα της 8/4 στην Ασοεε…

Εδώ και περίπου ένα μήνα η ασοεε έχει γίνει για πολλοστή φορά το θέατρο μιας επίδειξης δύναμης από την αστυνομία. Καθημερινά, μπάτσοι κάθε είδους σταθμεύουν γύρω από το πανεπιστήμιο με σκοπό να μας φοβίσουν, να μας κάνουν να σταματήσουμε να πουλάμε εδώ. Με τις δημοτικές εκλογές να πλησιάζουν, οι υποψήφιοι έχουν βαλθεί να αποδείξουν ποιος αναμεταξύ τους θα είναι πιο αποτελεσματικός στο «να αποκαταστήσει την τάξη στο κέντρο της πόλης», ποιος θα είναι πιο αυστηρός απέναντί σε εμάς, τους μετανάστες, ποιος θα είναι πιο αυστηρός απέναντι στους φοιτητές, τις φοιτήτριες, σε όσους και όσες αγωνίζονται κάθε μέρα δίπλα μας.

Στις 8/4, η αστυνομία για μία ακόμη φορά περικυκλώνει την ασοεε.  Κατά τις 10:30-11:00 περίπου είκοσι άτομα με ομοιόμορφη εμφάνιση και αντικείμενα στα χέρια  επιτίθενται στους μικροπωλητές και προσπαθούν ανεπιτυχώς να αποκλείσουν την είσοδο του πανεπιστημίου. Λίγα λεπτά αργότερα θα ακολουθήσουν μπάτσοι. Στις 15:30 το σκηνικό επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά 6-8 άτομα (ασφαλίτες αλλά και κάποιοι από την προηγούμενη ομάδα) ξαναεπιτίθενται και 2-3 από αυτούς κλείνουν την είσοδο της σχολής. Ταυτόχρονα από τα γύρω στενά, ομάδες δέλτα με την υποστήριξη ματ αρχίζουν να κυνηγάνε, να χτυπάνε και να συλλαμβάνουν κόσμο στο σωρό. Αποτέλεσμα η σύλληψη ενός φοιτητή και 12 μεταναστών.  Το ίδιο απόγευμα, καλείται συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου στην οποία συμμετέχει και πλήθος αλληλέγγυων που αποφασίζει πορεία προς το α.τ. κυψέλης όπου κρατούνται οι συλληφθέντες. Η πορεία ανακόπτεται από την αστυνομία και λίγη ώρα αργότερα πραγματοποιείται συγκέντρωση στην πλατεία αμερικής. Την επόμενη μέρα οι συλληφθέντες οδηγούνται στα δικαστήρια με τις κατηγορίες της αντίστασης κατά της αρχής, απλών σωματικών βλαβών και παράνομου εμπορίου ενώ την ίδια στιγμή η αστυνομία εισβάλλει σε σπίτια συλληφθέντων χωρίς παρουσία εισαγγελέα, χωρίς να βρουν τίποτα. Η δίκη αναβάλλεται για τις 23/4, ο φοιτητής αφήνεται ελεύθερος αλλά οι 12 μετανάστες εξακολουθούν να κρατούνται με απόφαση της αστυνομίας.

Οι μπάτσοι ενεργοποιώντας μια σειρά από ρατσιστικούς διοικητικούς νόμους (π.δ.113/2013, ν.3386/2005) τους έκριναν «επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια». Πρόκειται για μία διάταξη με βάση την οποία οι μπάτσοι, ανεξάρτητα από την απόφαση του δικαστηρίου, έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν επί της ουσίας για την κράτηση οποιουδήποτε μετανάστη  ακόμα και σε περιπτώσεις που έχει χαρτιά. Επί της ουσίας δηλαδή τους δίνεται η δυνατότητα να αποφασίσουν την αφαίρεση των χαρτιών του, τον εγκλεισμό του για ενάμιση χρόνο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και την απέλασή του. Η αστυνομία δηλαδή μπορεί να συλλάβει έναν μετανάστη, να του φορτώσει ό,τι κατηγορίες θέλει (όπως πολύ καλά ξέρει να κάνει) και μετά να αποφασίσει ότι η σύλληψη αυτή τον καθιστά “κίνδυνο για τη δημόσια τάξη ή ασφάλεια της χώρας” και άρα συντρέχει λόγος κράτησης και απέλασης. Και σε περίπτωση προσφυγής, σε πρώτο βαθμό, κατά της απόφασης αυτής αρμόδια να κρίνει είναι και πάλι η αστυνομία. Η τελευταία νομική επιλογή που υπάρχει είναι η προσφυγή σε διοικητικό δικαστήριο, όπου οι πιθανότητες δικαίωσης είναι επιεικώς μηδαμινές, αφού ο έλεγχος των φακέλων γίνεται κυριολεκτικά με διαδικασίες fast track (5’ κρατάει η διαδικασία), απλά επικυρώνοντας κάθε φορά την όποια απόφαση της αστυνομίας. Οι διατάξεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν πρόσφατα στην περίπτωση των 4 συλληφθέντων μεταναστών κατά τη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης στην ασοεε στις  22/10  και στην περίπτωση ενός από τους 11 συλληφθέντες της αφισοκόλλησης ενάντια στα κέντρα κράτησης στις  28/12 στην πλατεία βικτωρίας.

Αφήνοντας πίσω τις χώρες μας, πιστεύαμε ότι, τουλάχιστον, θα συνεχίζαμε να ζούμε ελεύθεροι. Την ελευθερία μας αυτή όμως τη στερηθήκαμε την στιγμή που μπήκαμε στην Ελλάδα, ακόμα κι αν το να μπούμε σήμαινε ότι έπρεπε να ρισκάρουμε να χάσουμε τη ζωή μας στη θάλασσα όπως αυτοί που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι και πιο πρόσφατα στη Μυτιλήνη. Κι αφού λοιπόν μπήκαμε, βρεθήκαμε σε μια ανοιχτή φυλακή, σε μια φυλακή χωρίς τοίχους. Μας συκοφαντούν μέσα από ρατσιστικές καμπάνιες παραπληροφόρησης. Για τα μίντια είμαστε κλέφτες, δολοφόνοι, φορείς ασθενειών Μέσα από ρατσιστικούς όσο και απαρχαιωμένους νόμους μας εμποδίζουν να εργαστούμε. Οι μπάτσοι, οι φασίστες, οι ρατσιστές μας κυνηγάνε στους δρόμους. Και δεν είναι μόνο η Ασοεε. Είναι το Θησείο, το Μοναστηράκι, η Ομόνοια, οι γειτονιές μας. Κάθε μέρα τη ζούμε κάτω από την απειλή της φυλάκισης είτε σε ένα αστυνομικό τμήμα είτε σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Και ο χρόνος κράτησης όλο και αυξάνεται: στην αρχή ήταν τρεις, έπειτα έξι, εννιά,  τώρα δεκαοκτώ μήνες, ενώ από δω και πέρα μπορεί και επ’ αόριστον.

Και τώρα, με τις συνεχείς επιχειρήσεις των μπάτσων μπροστά από το πανεπιστήμιο, μας απαγορεύουν να πουλάμε στο δρόμο, πράγμα που ήταν το μοναδικό μας μέσο για να επιβιώσουμε. Ήταν το μοναδικό μας μέσο για να βγάζουμε κάποια λεφτά, για να πληρώνουμε το ενοίκιο, το νερό, το ηλεκτρικό, για να έχουμε κάτι να φάμε. Το μόνο που θέλουμε είναι να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς από τον ιδρώτα του προσώπου μας.

Αν χωρίς χαρτιά δεν μπορούμε να δουλέψουμε, αν χωρίς χαρτιά δεν μπορούμε να βγούμε απ’ τα σπίτια μας, αν χωρίς χαρτιά δεν μπορούμε να ενσωματωθούμε, αν χωρίς χαρτιά δεν μπορούμε να έχουμε περίθαλψη, γιατί δεν μας καίνε ζωντανούς;

Εμείς δεν είμαστε κλέφτες, δολοφόνοι, βιαστές. Παντού λένε ότι οι χώρες του τρίτου κόσμου είναι απολίτιστες. Εκεί τουλάχιστον, δεν υπάρχει αυτή η μανία ενάντια στους ξένους, τόσα κέντρα κράτησης, τόσοι φράχτες στα σύνορα, τόσοι πνιγμένοι από λιμενικούς. Η Ελλάδα δεν έχει καταλάβει ότι εμείς, οι μετανάστες δεν είμαστε πρόβλημα. Εμείς θέλουμε έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, χωρίς αδικία, χωρίς ρατσισμό, χωρίς πλούσιους και φτωχούς. Εμείς που ζούμε καθημερινά με την αγωνία της επιβίωσης, με την αστυνομική βαρβαρότητα, με τη βία των αφεντικών, εμείς δεν είμαστε πρόβλημα. Αλλά μπορούμε να γίνουμε.

 

 

Όλες και όλοι στα δικαστήρια της Ευελπίδων την Τετάρτη 23/04 στις 12.00

Λευτεριά στους συλληφθέντες

Κανένας μετανάστης σε κέντρο κράτησης

Κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστών στην ασοεε και παντού

συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων ασοεε

(κάθε Πέμπτη στις 20:00 στην ασοεε)

https://immigrants-asoee.espivblogs.net/

Ελληνική κόλαση

Εδώ και περίπου δύο εβδομάδες η ΑΣΟΕΕ έχει γίνει το θέατρο μιας επίδειξης δύναμης από την αστυνομία. Καθημερινά, μπάτσοι κάθε είδους σταθμεύουν γύρω από το πανεπιστήμιο με σκοπό να μας φοβίσουν, να μας κάνουν να σταματήσουμε να πουλάμε εδώ. Με τις δημοτικές εκλογές να πλησιάζουν, οι υποψήφιοι έχουν βαλθεί να αποδείξουν ποιος αναμεταξύ τους θα είναι πιο αποτελεσματικός στο να αποκαταστήσει την τάξη στο κέντρο της πόλης, ποιος θα είναι πιο αυστηρός απέναντι σε εμάς, τους μετανάστες, να είναι πιο αυστηρός απέναντι στους φοιτητές και τις φοιτήτριες που αγωνίζονται κάθε μέρα δίπλα μας.

Αφήνοντας πίσω τις χώρες μας, πιστεύαμε ότι, τουλάχιστον, θα συνεχίζαμε να ζούμε ελεύθεροι. Την ελευθερία μας αυτή όμως τη στερηθήκαμε τη στιγμή που μπήκαμε στην Ελλάδα, ακόμα κι αν το να μπούμε σήμαινε ότι έπρεπε να ρισκάρουμε να χάσουμε τη ζωή μας στη θάλασσα όπως αυτοί που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι και πιο πρόσφατα στη Μυτιλήνη. Κι αφού λοιπόν μπήκαμε, βρεθήκαμε σε μια ανοιχτή φυλακή, σε μια φυλακή χωρίς τοίχους. Μέσα από ρατσιστικούς όσο και απαρχαιωμένους νόμους μας εμποδίζουν να εργαστούμε. Οι μπάτσοι, οι φασίστες, οι ρατσιστές μάς κυνηγάνε στους δρόμους. Και δεν είναι μόνο η Ασοεε. Είναι το Θησείο, το Μοναστηράκι, η Ομόνοια, οι γειτονιές μας Κάθε μέρα τη ζούμε κάτω από την απειλή της φυλάκισης είτε σε ένα αστυνομικό τμήμα είτε σε κάποιο κέντρο κράτησης. Μας συκοφαντούν μέσα από ρατσιστικές καμπάνιες παραπληροφόρησης. Για τα μίντια είμαστε κλέφτες, δολοφόνοι, φορείς ασθενειών.

Και τώρα, με τις συνεχείς επιχειρήσεις των μπάτσων μπροστά από το πανεπιστήμιο, μας απαγορεύουν να πουλάμε στο δρόμο, πράγμα που είναι το μοναδικό μας μέσο για να επιβιώσουμε. Είναι το μοναδικό μας μέσο για να βγάζουμε κάποια λεφτά, για να πληρώνουμε το ενοίκιο, το νερό, το ρεύμα, για να έχουμε κάτι να φάμε. Το μόνο που θέλουμε είναι να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς από τον ιδρώτα του προσώπου μας.

Αν χωρίς χαρτιά δεν μπορούμε να δουλέψουμε, αν χωρίς χαρτιά δεν μπορούμε να βγούμε απ’ τα σπίτια μας, αν χωρίς χαρτιά δεν μπορούμε να ενσωματωθούμε, αν χωρίς χαρτιά δεν μπορούμε να έχουμε περίθαλψη, γιατί δεν μας καίνε ζωντανούς;

Εμείς δεν είμαστε κλέφτες, δολοφόνοι, βιαστές. Παντού λένε ότι οι χώρες του “τρίτου κόσμου“ είναι απολίτιστες. Εκεί τουλάχιστον, δεν υπάρχει αυτή η μανία ενάντια στους ξένους, τόσα κέντρα κράτησης, τόσοι φράχτες στα σύνορα, τόσοι πνιγμένοι από λιμενικούς. Η Ελλάδα είναι μία από τις τελευταίες χώρες που δεν έχει καταλάβει ότι εμείς οι μετανάστες δεν είμαστε πρόβλημα. Εμείς θέλουμε έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, χωρίς αδικία, χωρίς ρατσισμό, χωρίς πλούσιους και φτωχούς. Εμείς που ζούμε καθημερινά με την αγωνία της επιβίωσης, με την αστυνομική βαρβαρότητα, με τη βία των αφεντικών, εμείς δεν είμαστε πρόβλημα. Αλλά μπορούμε να γίνουμε.

έξω οι μπάτσοι

αστυνομία παντούδικαιοσύνη πουθενά

κοινότητες αγώνα ντόπιων & μεταναστών στην ΑΣΟΕΕ και παντού

Συνέλευση Μεταναστών και Αλληλέγγυων ΑΣΟΕΕ

https://immigrants-asoee.espivblogs.net/                                                            κάθε πέμπτη στις 20.00

Ενημέρωση για τη συνεχιζόμενη κράτηση των συλληφθέντων κατά την αστυνομική επιχείρηση της 22-10 στην ΑΣΟΕΕ | Μικροφωνική Σάββατο 21-12

Αν δεν αφορούσε την ελευθερία και την αξιοπρέπεια 3 ανθρώπων
θα μπορούσαμε  να μιλάμε για μία κακοστημένη φάρσα σε 4 πράξεις:


Τρίτη 22/10. Άλλη μια θεαματική αστυνομική επιχείρηση με αφορμή την «πάταξη του παρεμπορίου» στην Πατησίων. Έξω από την ΑΣΟΕΕ. ΜΑΤ, ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ παρουσία καναλιών και του υφυπουργού Μηταράκη εισβάλλουν στην ΑΣΟΕΕ, μα στη θέα εκατοντάδων φοιτητών αναγκάζονται ν’ αποχωρήσουν. Καθ’όλη τη διάρκεια της επιχείρησης και δίχως να έχει προηγηθεί η παραμικρή συμπλοκή, προσάγουν όποιον βρίσκουν μπροστά τους, αρκεί να είναι μετανάστης και να βρίσκεται κάπου γύρω απ’ την ΑΣΟΕΕ.


Τέσσερις απ’ τις προσαγωγές μετατρέπονται σε συλλήψεις με στημένο κατηγορητήριο: αντίσταση κατά της αρχής και απόπειρα πρόκλησης σωματικής βλάβης και οι συλληφθέντες οδηγούνται στο αυτόφωρο. Η δίκη αναβάλλεται για τις 10/12. Αν και το δικαστήριο αποφασίζει από την πρώτη στιγμή ν’ αφεθούν ελεύθεροι μέχρι και τη διεξαγωγή της δίκης, οι τρεις από τους τέσσερις παραμένουν κρατούμενοι με απόφαση των μπάτσων, η οποία τους χαρακτηρίζει επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Για τη θεμελίωση της επικινδυνότητας οι μπάτσοι επικαλούνται το στημένο από τους ίδιους κατηγορητήριο. Η απόφασή τους επικυρώνεται από το διοικητικό δικαστήριο.


10/12. Η πολύωρη δίκη γίνεται παρουσία δεκάδων αλληλέγγυων. Η έκβασή της είναι θετική, καθώς αθωώνονται και οι τέσσερις. Οι γελοίες και αντικρουόμενες καταθέσεις των δελτάδων δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Το πλήθος των αλληλέγγυων που είχε κατακλύσει την αίθουσα ξεσπά σε χειροκροτήματα. Μένει η εντύπωση πως σε λίγο θα τους έχουμε τους ελεύθερους δίπλα μας.


11/12. Οι τρεις μετανάστες εξακολουθούν να κρατούνται στο ΑΤ Εξαρχείων με προφάσεις περί διοικητικής γραφειοκρατείας. Η αστυνομία συνεχίζει την κράτηση παρά την αθωωτική  απόφαση και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να παρατείνει τη φυλάκισή τους.

Με άλλα λόγια η ζωή και η ελευθερία των μεταναστών βρίσκονται στην απόλυτη εξουσία της αστυνομίας, στο απόλυτο έλεος του κάθε μπάτσου ρατσιστή. Το κράτος έχει επιλέξει μέσα από ένα πλέγμα ρατσιστικών διοικητικών νόμων να δίνει τη δυνατότητα στους μπάτσους να ελέγχουν τους μετανάστες, να τους συλλαμβάνουν, να τους δικάζουν, να τους φυλακίζουν με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς κανέναν έλεγχο. Ακριβώς όπως και στην περίπτωση των συλληφθέντων της ΑΣΟΕΕ. Οι μπάτσοι συνέλαβαν μετανάστες στο σωρό και προκειμένου να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα, τους στερούν πεισματικά την ελευθερία τους. Φόρτωσαν σε τέσσερις από αυτούς στημένες κατηγορίες και μετά αποφάσισαν πως η σύλληψή τους αυτή  καθιστά «κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια της χώρας». Κι έπειτα, παρόλο που οι τέσσερις απαλλάχθηκαν απ’ το σαθρό κατηγορητήριο, αυθαίρετα κι εκδικητικά εμμένουν στην παράταση της κράτησής τους, ξερνώντας το ρατσιστικό τους μένος σ’ εκείνους που αγωνίζονται να ζήσουν μ’ αξιοπρέπεια ενάντια στο διάχυτο μίσος και την κρατική τρομοκρατία.

Τα στημένα κατηγορητήρια και η κρατική σκευωρία δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν.

όταν ο αγώνας για επιβίωση αφήνεται στο έλεος της αστυνομίας,
γίνεται μπαλάκι σε δαιδαλώδεις νομικές διαδικασίες,
βαφτίζεται κίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια

η απάντησή μας είναι:
αλληλεγγύη και κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών

ΣΑΒΒΑΤΟ 21-12 | 13.00

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ για τους συλληφθέντες της ΑΣΟΕΕ που κρατούνται μέχρι σήμερα στο ΑΤ Εξαρχείων

Καλλιδρομίου &  Χ.Τρικούπη, Εξάρχεια

 

Μία ιστορία που επαναλήφθηκε (όχι τυχαία) για άλλη μία φορά

κείμενο σχετικά με την εισβολή της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ στις 22-10 και τις συλλήψεις που ακολούθησαν:

Την Τρίτη 22/10 παρακολουθήσαμε άλλη μία θεαματική επιχείρηση των μπάτσων στην ΑΣΟΕΕ, με την παρουσία του υφυπουργού ανάπτυξης Νότη Μηταράκη και καναλιών, για την «πάταξη του μικροεμπορίου» που γίνεται στο πεζοδρόμιο της Πατησίων έξω από τη σχολή.

Σίγουρα δεν ήταν συμπτωματική η παρουσία ενός βαν του ALPHA απέναντι από την ΑΣΟΕΕ από τις 9 το πρωί, ενώ η επιχείρηση ξεκίνησε στις 11…Τελικά βέβαια δεν έμειναν ικανοποιημένοι από την εξέλιξη των γεγονότων και η είδηση δεν έπαιξε ούτε στα μεσημβρινά αλλά ούτε στα κεντρικά δελτία ειδήσεων.

Οι μπάτσοι μπήκαν στο προαύλιο και ταυτόχρονα περικύκλωσαν τη σχολή, ενώ επέτρεπαν την είσοδο μόνο σε όσους έδειχναν φοιτητική ταυτότητα. ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ & ΔΙΑΣ ζητούσαν να εισβάλουν μέσα στα κτήρια και έκαναν προσαγωγές σε όποιον έβρισκαν μπροστά τους γύρω από την ΑΣΟΕΕ με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του δέρματος. (Σημειώνουμε ότι στις 9/5/12 σε ανάλογη επιχείρηση οι μπάτσοι είχαν συλλάβει παγκοσμίως γνωστό Ινδό καθηγητή προσκεκλημένο της ΑΣΟΕΕ!)

Εκατοντάδες φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο και φώναζαν συνθήματα απαιτώντας να φύγει η αστυνομία. Οι μπάτσοι παρέμειναν μία περίπου ώρα στο προαύλιο και τελικά όχι μόνο δεν κατάφεραν να εισβάλουν στο κτήριο, αλλά διώχτηκαν εκτός σχολής από τον όγκο των φοιτητών.  Συνέλαβαν όμως 4 μετανάστες σε τελείως διαφορετικά σημεία γύρω από τη σχολή και ενώ δεν είχε προηγηθεί η παραμικρή συμπλοκή, τους φόρτωσαν το εξής στημένο (ως συνήθως) κατηγορητήριο: αντίσταση κατά της αρχής και απόπειρα πρόκλησης σωματικής βλάβης.

Το μεσημέρι της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση των φοιτητών που αποφάσισαν την κατάληψη της σχολής μέχρι και την Πέμπτη 24/10, πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στην εισβολή των μπάτσων και αλληλεγγύης στους 4 συλληφθέντες μετανάστες. Η πορεία πραγματοποιήθηκε το ίδιο απόγευμα στη γύρω περιοχή.

Στις 24/10 οι 4 συλληφθέντες πέρασαν από αυτόφωρο, όπου ορίστηκε τακτική δικάσιμος για τις 31/10. Στις 30/10 οι μπάτσοι προσπάθησαν ξανά να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρομοκρατίας γύρω από την ΑΣΟΕΕ και παρέμειναν στον ευρύτερο χώρο για τρεις περίπου ώρες, ενώ έκαναν ρίψη λίγων δακρυγόνων. Την επόμενη μέρα στα δικαστήρια η υπόθεση των τεσσάρων μεταναστών δεν εκδικάστηκε λόγω παρέλευσης του ωραρίου και η δίκη πήρε αναβολή για τις 10/12. Το πιο εξοργιστικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ από την πρώτη στιγμή, στις 24/10, η απόφαση του δικαστηρίου προέβλεπε την άρση της κράτησης και διέτασσε να αφεθούν ελεύθεροι μέχρι τη διεξαγωγή της δίκης, οι τέσσερις μετανάστες παρέμεναν υπό κράτηση και οι τρεις από αυτούς εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να κρατούνται εκδικητικά και μόνο.

Η κατάσταση αυτή μας γεμίζει οργή αλλά δεν μας εκπλήσσει, γιατί ξέρουμε πως κομμάτια των κατοίκων αυτής της χώρας, όπως οι μετανάστες, υπολογίζονται από το κράτος σαν άνθρωποι β΄ κατηγορίας. Πάρα πολλοί ρατσιστικοί διοικητικοί νόμοι ορίζουν τη ζωή των μεταναστών σε τέτοιο βαθμό, ώστε να υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να βρεθούν σε ένα βράδυ στην άλλη άκρη του κόσμου ή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την ελλάδα για 18μήνες, μέθοδοι που διαφημίζονται με κάθε ευκαιρία από μπάτσους και τους πολιτικούς τους προϊστάμενους, με προφανή στόχο να συνηθίσουμε την υποταγή και την εξαθλίωση. Η κράτηση μεταναστών χωρίς χαρτιά για 12 ως 18 μήνες υποτίθεται πως είναι μια εξαιρετική περίπτωση του νόμου, αλλά στην πράξη είναι ο κανόνας, αφού η απόφαση αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια της αστυνομίας.

Εκτός από την επιβολή ειδικών διοικητικών μέτρων στέρησης της ελευθερίας μόνο για μετανάστες, ειδικές διατάξεις δίνουν την επιπλέον δυνατότητα στους μπάτσους να εξαιρέσουν κάθε μετανάστη (με ή χωρίς χαρτιά), κρίνοντάς τον «κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια ή τη δημόσια υγεία». Επί της ουσίας δηλαδή να αποφασίσουν την αφαίρεση των χαρτιών του, τον εγκλεισμό του για ενάμιση χρόνο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και την απέλασή του. Η αστυνομία δηλαδή μπορεί να συλλάβει έναν μετανάστη, να του φορτώσει ό,τι κατηγορίες θέλει (όπως πολύ καλά ξέρει να κάνει) και μετά να αποφασίσει ότι η σύλληψη αυτή τον καθιστά «κίνδυνο για τη δημόσια τάξη ή ασφάλεια της χώρας» και άρα συντρέχει λόγος κράτησης και απέλασης.  Και σε περίπτωση προσφυγής, σε πρώτο βαθμό, κατά της απόφασης αυτής αρμόδια να κρίνει είναι και πάλι η αστυνομία. Η τελευταία νομική επιλογή που δίνεται στους μετανάστες είναι η προσφυγή σε διοικητικό δικαστήριο, όπου οι πιθανότητες δικαίωσης είναι επιεικώς μηδαμινές, αφού ο έλεγχος των φακέλων γίνεται κυριολεκτικά με διαδικασίες fast truck (5′ κρατάει η διαδικασία), απλά επικυρώνοντας κάθε φορά την όποια απόφαση της αστυνομίας.

Στην περίπτωση των συλληφθέντων της ΑΣΟΕΕ όμως  οι αυθαιρεσίες  αστυνομίας και δικαιοσύνης πάνε ακόμα ένα βήμα πιο πάνω, ξεπερνώντας κάθε όριο θρασύτητας και εκδικητικότητας. Οι διατάξεις που επικαλείται η αστυνομία και επικυρώνει το διοικητικό δικαστήριο αφορούν τελείως διαφορετική διοικητικά περίπτωση μεταναστών από αυτή των συλληφθέντων. Και ενώ είναι υποχρεωμένοι αμφότεροι να τεκμηριώσουν γραπτώς την όποια απόφασή τους, δεν μπαίνουν στον κόπο να συντάξουν ούτε μια γραμμή. Αποδεικνύουν αυτό που γνωρίζουμε όλοι και όλες, ότι αστυνομία και δικαιοσύνη είναι κομμάτι του ίδιου κρατικού μηχανισμού που επιχειρεί να εξοντώσει αυτούς που επιλέγουν να σηκώσουν κεφάλι και να αντισταθούν.

Η επίθεση που έγινε στην ΑΣΟΕΕ δεν μας φαίνεται έξω από όσα ζούμε. Το κράτος και οι μπάτσοι μας κυνηγάνε καθημερινά. Στις γειτονιές που μένουμε έχει συνέχεια πάρα πολλή αστυνομία που μας ελέγχει και προσπαθεί να μας εξευτελίζει και να μας τρομοκρατεί με κάθε ευκαιρία. Οι φασίστες με την κάλυψή της κινούνται ελεύθερα και κάνουν επιθέσεις στις γειτονιές και τα σπίτια μας. Πράγματα που για τους άλλους είναι δεδομένα, για εμάς είναι απαγορευτικά. Μια βόλτα με φίλους, η ελευθερία να κινείσαι στο δρόμο, η καθημερινή κοινωνικοποίηση μπορούν ανά πάσα στιγμή να μας στερήσουν την ελευθερία μας, με αποτέλεσμα να βρεθούμε κλεισμένοι σε κάποιο αστυνομικό τμήμα ή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τα αφεντικά έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν αφού εμείς γι’ αυτούς είναι σαν να είμαστε κατώτεροι άνθρωποι (βλ. πυροβολισμούς εναντίον των μεταναστών-εργατών γης στη Μανωλάδα). Τα κανάλια μιλάνε συνέχεια  για μας και η κυβέρνηση βγάζει νέους νόμους και φτιάχνει νέους χώρους κράτησης. Συνέχεια λένε ότι εμείς τους “παίρνουμε τις δουλειές”, αλλά το ίδιο το κράτος μειώνει τους μισθούς, εξαφανίζει τις συντάξεις και καταστρέφει τη δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία. Μας θέλουν να είμαστε φοβισμένοι, υποταγμένοι και κλεισμένοι στα σπίτια μας. Αλλιώς μας περιμένουν “Ξένιος Δίας”, στρατόπεδα συγκέντρωσης και απελάσεις. Το κράτος επιλέγει η πολιτική του να είναι πολύ ακραία για να τρομοκρατεί τον κόσμο και να δημιουργεί κλίμα φόβου προς τους μετανάστες και όλους όσοι αγωνίζονται.

Ο σκοπός της επίθεσης στην ΑΣΟΕΕ δεν ήταν μόνο να φοβηθούμε, αλλά και να σταματήσουμε αυτά που κάνουμε. Για εμάς το μικρεμπόριο είναι ο τρόπος να βγάλουμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, να πληρώσουμε το ενοίκιο, το φαγητό και τους λογαριασμούς μας. Θέλουμε να δουλεύουμε για να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια. Το κράτος όμως δεν το ενοχλεί το μικρεμπόριο, αλλά κυρίως η επιλογή μας να στεκόμαστε όλοι μαζί, να αισθανόμαστε όλοι ίσοι, να κάνουμε συνελεύσεις μετανάστες και ντόπιοι μαζί, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Η μόνη λύση για μας είναι να βρούμε τρόπους να συνυπάρχουμε και να δρούμε συλλογικά απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και σε όσα έρχονται. Χωρίς ιεραρχήσεις και διακρίσεις λόγω φυλής, φύλου, χρώματος, ενωνόμαστε ενάντια σε κάθε είδους βαρβαρότητα, βάζοντας τα θεμέλια για τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε. Όλοι μαζί μετανάστες και ντόπιοι αγωνιζόμαστε ενάντια στον ρατσισμό και την εξαθλίωση που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ –  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

 

κατεβάστε το κείμενο σε pdf

Μικροφωνική 15/10 στην πλατεία Βικτωρίας και αστυνομική καταστολή

Την Τρίτη 15/10 από τις 5μμ, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση με μικροφωνική και μοίρασμα κειμένων στην πλατεία Βικτωρίας με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Την παρέμβαση διοργανώσαμε από κοινού η συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων της ΑΣΟΕΕ, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ και η συνέλευση πλατείας Βικτωρίας. Η πλατεία γέμισε μουσικές, ενώ μοιράστηκαν κείμενα σε ντόπιους και μετανάστες. Περίπου δύο ώρες μετά, και ενώ η συγκέντρωση έφτανε στο τέλος της εμφανίστηκαν 2 κλούβες με μπάτσους τύπου “Ματ” στο πάνω μέρος της πλατείας. Λίγο μετά την αποβίβασή τους εκδήλωσαν τις διαθέσεις τους και παρατάχθηκαν απέναντί στους συγκεντρωμένους. Δύο μπάτσοι με πουκάμισα και γαλόνια, ξέφυγαν απ’το σχηματισμό και πλησίασαν για να γνωστοποιήσουν τα αιτήματά τους. Αμέσως ο κόσμος περικύκλωσε τους υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων απαιτώντας να μάθουμε για ποιο λόγο ουσιαστικά απαγορεύουν την συγκέντρωση. Παρ’όλη την πίεση επέμειναν στην εντολή από τα πάνω, “να αδειάσει η πλατεία”(πογκρόμ;) χωρίς να μας εξηγήσουν ποτέ γιατί. Τελικά και ενώ οι μπάτσοι απειλούσαν με προσαγωγές αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε χωρίς συνοδούς. Σημειωτέον ότι είχε προηγηθεί μερικές ώρες νωρίτερα η προσαγωγή 15 ατόμων απ’το Αντιφασιστικό Μέτωπο κατα τη διάρκεια αφισοκόλλησης στην Πατησίων για την προπαγάνδιση της αντιφασιστικής μοτοπορείας που έγινε την Τετάρτη 23/10 στο Κερατσίνι. Η έντονη αστυνομική παρουσία στην περιοχή είναι πολύ παλιά ιστορία, αλλά σε απαγόρευση συγκεντρώσεων, μοιρασμάτων κειμένων κλπ δεν μας είχαν συνηθίσει ως τώρα.

Οι τραμπουκισμοί των μπάτσων επαναλήφθηκαν στις 19/10, όταν ομάδα ΔΙΑΣ προσήγαγε 6 άτομα από τον αντιφασιστικό συντονισμό Αθήνας-Πειραιά έξω από το σταθμό Αττική, ενώ πήγαιναν σε δράση αντιπληροφόρησης (είχαν μαζί τους κουβά για αφισοκόλληση και προκηρύξεις) στη λαϊκή αγορά της Μιχαήλ Βόδα, ενόψει και της αντιφασιστικής πορείας στον Άγιο Παντελεήμονα στις 26/10. Οι μπάτσοι ισχυρίστηκαν ότι είχαν κεντρικές εντολές να “προσαγάγουν όποιον μοιράζει φυλλάδια”,και γι’ αυτό εξέτασαν τα κείμενα μήπως καλούσαν σε βίαιες ενέργειες λόγω π.χ. του συνθήματος ή των φωτογραφιών. Να σημειωθεί ότι οι χρυσαυγίτες εκείνη τη μέρα είχαν πετάξει πάρα πολλά τρικάκια επί της Λιοσίων, χωρίς όμως η αστυνομία να κινηθεί εναντίον τους. Τους αντιφασίστες/ριες τους μετέφεραν με κλούβα ως την Ομόνοια και χωρίς να τους ανεβάσουν στο τμήμα, έκαναν έλεγχο των στοιχείων τους μέσα στην κλούβα και μετά τους άφησαν ελεύθερους. Τελικά ο αντιφασιστικός συντονισμός πραγματοποίησε την εξόρμηση στη Μιχαήλ Βόδα, στην οποία συμμετείχαν 50 άτομα,μαζί με αυτούς που είχαν πιάσει στην Αττική νωρίτερα. Το μοίρασμα πήγαινε καλά,αφού μοιράστηκαν πολλά φυλλάδια σε ντόπιους και μετανάστες,αλλά κάποια στιγμή στη γωνία Βόδα και Πιπίνου ο γνωστός χρυσαυγίτης και πρόεδρος “της επιτροπής κατοίκων Αγίου Παντελεήμονα”, Γιαννάτος μαζί με 2-3 άτομα ξεκίνησαν να βρίζουν και να προκαλούν τους αντιφασίστες/ριες, οι οποίοι απάντησαν και δημιουργήθηκε ένταση. Η υστερία των φασιστών ήταν τόσο μεγάλη, με αποτέλεσμα οι μπάτσοι που βρίσκονταν έξω από το τοπικό αστυνομικό τμήμα να προσαγάγουν τον Γιαννάτο. Η εξόρμηση συνεχίστηκε με συνθήματα,φυλλάδια και αφισοκόλληση για αρκετή ώρα μετά το παραπάνω επεισόδιο και έληξε αισίως κατά τις 3μμ.

Δεν τρομοκρατούμαστε και θα είμαστε στο δρόμο για όσο χρειαστεί. Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών.
Μπάτσοι και φασίστες ακούστε το καλά,
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ.

ΧΘΕΣ ΣΗΜΕΡΑ & ΠΑΝΤΑ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

κείμενο που μοιράστηκε στη μικροφωνική της 30ης Σεπεμβρίου έξω απο την ΑΣΟΕΕ…

Στις 17 Σεπτέμβρη, ο αντιφασίστας και ράπερ Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από φασίστες της ΧΑ, πληρώνοντας με τη ζωή του τις πολιτικές του επιλογές. Νωρίτερα φέτος, στις 17 Γενάρη, ο Shehzad Luqman είχε μαχαιρωθεί από μέλη της ΧΑ στα Πετράλωνα, ενώ πήγαινε στη δουλειά του, μόνο και  μόνο επειδή ήταν μετανάστης.

Χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες που έγιναν αμέσως στο Κερατσίνι, τον τόπο της δολοφονίας, αλλά και παντού στην Ελλάδα: στα Χανιά, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα κ.α.
Εντωμεταξύ, δημοσιογράφοι και πολιτικοί υποκρίνονται ότι σοκάρονται και προχωρούν σε αποκαλύψεις για τα εγκλήματα της ΧΑ που τόσο καιρό έκρυβαν, και πανηγυρίζουν για τις διώξεις ή ακόμα και τη διάλυσή της. Αυτό όμως που -επίτηδες- ξεχνούν να διευκρινίσουν είναι ότι φασίστες και κράτος πάνε χέρι-χέρι. Κατά βάθος ο λόγος και οι πρακτικές τους έχουν πολλά κοινά: Την 1η Φεβρουαρίου του 2013 ο Babacar Ndiaye, μετανάστης μικροπωλητής, δολοφονήθηκε κυνηγημένος από τη δημοτική αστυνομία στο Θησείο. Μέχρι και σήμερα δεν έχει ασκηθεί καμία δίωξη. Εδώ και χρόνια, οι φασίστες βρίσκονται πίσω από τις γραμμές της αστυνομίας, όπως συνέβη άλλωστε και την περασμένη Τετάρτη, πετώντας πέτρες ενάντια στους διαδηλωτές και συμμετέχοντας σε ξυλοδαρμούς. Το Σεπτέμβριο του 2012 φασίστες είχαν κάνει σειρά επιθέσεων εναντίον μεταναστών στην ευρύτερη περιοχή της πλατείας Αμερικής, με την αστυνομία να στέκει απλά θεατής. Ως απάντηση στα πογκρόμ στις 30 Σεπτέμβρη 2012 διοργανώθηκε αντιφασιστική μοτοπορεία στην Αθήνα, η οποία χτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία και οι 15 αντιφασίστες που συνελήφθησαν, βασανίστηκαν τόσο κατά τη σύλληψή τους όσο και κατά την κράτησή τους στη ΓΑΔΑ. Διώχθηκαν, επίσης, ποινικά σε βαθμό κακουργήματος. Η ελληνική κυβέρνηση χτίζει συνεχώς κέντρα κράτησης μεταναστών, οργανώνει τις μαζικές επιχειρήσεις σκούπας «Ξένιος Δίας», σηκώνει τείχος  και βάζει νάρκες στα σύνορα με την Τουρκία και μιλάει για τους μετανάστες χαρακτηρίζοντάς τους ως «υγειονομική βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί». Οι μπάτσοι συλλαμβάνουν, χτυπούν, βασανίζουν και σκοτώνουν στα τμήματα. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται υπό άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης μετανάστες, πάλι με την ανοχή των αρχών, και όταν κάποιοι τολμούν να διεκδικήσουν το δίκιο τους, όπως έγινε στη Μανωλάδα τον προηγούμενο Απρίλη, δε διστάζουν μέχρι και να τους πυροβολήσουν. Η δικαιοσύνη, που αφήνει όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα να συμβαίνουν, διώκει τώρα τους μετανάστες που εξεγέρθηκαν στην Αμυγδαλέζα στις 10 του περασμένου Αυγούστου.  Όταν οι φασίστες οργανώνονται για να πραγματοποιήσουν το δολοφονικό τους έργο, η κυβέρνηση, η δικαιοσύνη και οι μπάτσοι γυρίζουν την πλάτη και κοιτάνε αλλού.

Πώς όμως γίνεται να πιστέψουμε ότι  η απαγόρευση του νέο-ναζιστικού κόμματος θα καταφέρει να αλλάξει κάτι στη σημερινή κατάσταση, όταν τα μέλη της θα είναι πάντα εδώ να εξαπολύουν τις ρατσιστικές τους ιδέες, να επιτίθενται σε όσους/ες αντιστέκονται και να προσπαθούν να αποκτήσουν εξουσία; Λύνεται το πρόβλημα του φασισμού με νόμους; Μπορούμε να περιμένουμε από το κράτος που κάθε μέρα μας καταπιέζει να αποδώσει δικαιοσύνη; Είναι λύση να ζητάμε θεσμική βοήθεια, περιμένοντας να δράσουν στο όνομά μας άλλοι, μένοντας απαθείς και χωρίς να κάνουμε τίποτα εμείς για τους εαυτούς μας;

Σήμερα και πάντα, οι επιθέσεις ενάντια στους μετανάστες συνεχίζονται, με συλλήψεις στις πλατείες και τις γειτονιές μας, στη σύγχρονη σκλαβιά μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εδώ στην ΑΣΟΕΕ με τις συνεχείς επιχειρήσεις Ματ και ασφαλιτών που κυνηγούν τους μικροπωλητές. Η καταστολή συνεχίζεται με ξύλο και δακρυγόνα στους διαδηλωτές, με φυλακές για όσους συλλαμβάνονται στις συγκεντρώσεις, με μαζικές απολύσεις, με εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων και μπάτσους σε κάθε γωνία της πόλης. Οι δυνάμεις της κυβέρνησης με τη βοήθεια των φασιστών, που είναι το μακρύ τους χέρι, επιτίθενται σε όσους αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι και να τους υπακούσουν.

Σήμερα, το σύνθημα «κοινοί αγώνες μεταναστών και ντόπιων» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, γιατί  είμαστε όλοι εμείς, μετανάστες με ή χωρίς χαρτιά και ντόπιοι, που γινόμαστε ο στόχος του κράτους , των παρακρατικών και κάθε φασίστα και οι οποίοι πρέπει μαζί να ξεσηκωθούμε, γιατί μας ενώνει η θέληση και το θάρρος για αγώνα. Γιατί ο συνεχής αγώνας για έναν καινούριο κόσμο είναι ο καλύτερος τρόπος να θυμόμαστε όσους πέθαναν παλεύοντας για τη ζωή.

Η μόνη λύση για μας είναι να βρούμε τρόπους να συνυπάρξουμε και να δράσουμε συλλογικά απέναντι σε όσα έρχονται. Μαζί μετανάστες και ντόπιοι, χωρίς ιεραρχήσεις και διαχωρισμούς λόγω φυλής, φύλου, χρώματος, ενωνόμαστε ενάντια σε κάθε είδους φασιστική και αστυνομική βαρβαρότητα, για τον κόσμο που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Γι’ αυτά και άλλα πολλά συμμετέχουμε στη Συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων στην ΑΣΟΕΕ, προσπαθώντας μέσα από τους κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις που δεχόμαστε και που θα δεχτούμε στο μέλλον. Όπλα μας σε αυτή τη μάχη θα είναι η αλληλεγγύη και η ισότητα.

Δεν παλεύουμε μόνο ενάντια στους θανάσιμους εχθρούς μας, τους φασίστες, που είναι δίπλα αλλά και μέσα στη κυβέρνηση και που θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια μας την ύπαρξη. Όλοι μας παλεύουμε για μας τους ίδιους, για αγάπη, ίσα δικαιώματα, ειρήνη και δικαιοσύνη, για ένα καλύτερο αύριο.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ –  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ 

 

Ρώμη : Συνέντευξη με έναν κρατούμενο από το Ponte Galeria

“Φωτιά στο Ponte Galeria”

Δ. Γειά. Τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου στο κέντρο κράτησης μεταναστών Ponte Galeria στη Ρώμη έγινε μια εξέγερση. Μπορείς να μας διηγηθείς τι έγινε και πώς αφέθηκες ελεύθερος;
Ρ. Η εξέγερση ξέσπασε γιατί ξεκίνησαν να χτυπάνε έναν νιγηριανό που προσπαθούσε να αντισταθεί στην απέλασή του. Τον χτύπησαν απάνθρωπα. Γι’ αυτούς δεν είμαστε παρά αριθμοί. Άλλοι νιγηριανοί λοιπόν άρχισαν να τα κάνουν μπουρδέλο προσπαθώντας να τον υπερασπιστούν…και έτσι ξέσπασε η εξέγερση.

Δ. Σύμφωνα με πολλές εφημερίδες, ήταν μόνο οι νιγηριανοί που εξεγέρθηκαν, ισχύει;
Ρ. Αρχικά, όπως είπα, ήταν οι νιγηριανοί, αλλά μετά και οι υπόλοιποι τα γάμησαν όλα, γεωργιανοί, μολδαβοί, μαροκινοί, αλβανοί… Ήμασταν όλοι μαζί επειδή ζούσαμε όλοι κάτω από τις ίδιες συνθήκες, είχαμε όλοι το ίδιο πρόβλημα: να ζήσουμε. Συλλάβανε κάποιους νιγηριανούς διότι είδαν στα βίντεο ότι αυτοί ήταν οι πρώτοι… Έπιτα, ενωθήκαμε όλοι και ξεκινήσαμε να βάζουμε φωτιά που εξαπλώθηκε σ’ όλο το κέντρο. Ο κόσμος εξεγέρθηκε γιατί ούτως ή άλλως η κατάσταση είναι δύσκολη˙ όποιος δεν έχει περάσει από το Ponte Galeria δεν μπορεί να φανταστεί τί σημαίνει να ζεις εκεί. Είναι ανυπόφορο, μια ζωή που δεν μπορείς ούτε να την περιγράψεις.

Δ. Έγινε λοιπόν αυτή η εξέγερση με φωτιά. Είναι η πρώτη που έζησες; Πόσο καιρό είσαι στο Ponte Galeria;
Ρ. Έμεινα ένα μήνα. Καταστάσεις τέτοιου είδους έχουν ξανασυμβεί δύο ή τρείς φορές, πάντα με φωτιά, επειδή το μόνο που μπορούν να κάνουν οι κρατούμενοι για να εκφράσουν  την οργή τους είναι να ανάψουν φωτιές. Αυτή τη φορά η φωτιά απλώθηκε παντού, πήραν φωτιά και τα πλαστικά(το πλέξιγκλας που προστατεύει τα κάγκελα, εμποδίζοντας τους κρατούμενους από το να τα πλησιάσουν). Οι μπάτσοι δεν κατάφεραν να παρέμβουν με τη συνηθισμένη ταχύτητα και βιαιότητα επειδή εκείνη τη μέρα υπήρχαν δημοσιογράφοι… Ήταν πολύ απορροφημένοι με το να δώσουν συνεντεύξεις, ποιος ξέρει. Επίσης έπρεπε να περιμένουν το γιατρό, για να φροντίσει το νιγηριανό που έπρεπε να απελαθεί και που είχαν χτυπήσει πολύ άσχημα…

Δ. Τί άλλο κάηκε πέρα από τα τζάμια από πλέξιγκλας;
Ρ. Τα καλώδια που συνδέουν τις κάμερες παρακολούθησης… Οι εγκαταστάσεις δεν αχρηστεύτηκαν, αλλά το σύστημα ελέγχου δε λειτουργεί πια.

Δ. Μου διηγήθηκες ότι αυτή τη φορά, σε αντίθεση με άλλες, μερικές ώρες μετά την εξέγερση, το βράδυ, η αστυνομία τα βρήκε δύσκολα…
Ρ. Η αστυνομία πήρε θέση αργά το βράδυ, και μας ανάγκασε να κοιμηθούμε με το φως ανοιχτό ώστε να μπορούν να ελέγχουν καλύτερα άμα σηκωνόμασταν ή άμα προσπαθούσαμε να αποδράσουμε. Αναγκάστηκαν να μείνουν ολόγυρα του κέντρου, κάτι που δεν έχουν ξανακάνει τη νύχτα.

Δ. Εξαιτίας των βλαβών που προκλήθηκαν στο σύστημα παρακολούθησης εκένωσαν το κέντρο κράτησης.
Ρ. Ναι, το εκκένωσαν μεταφέροντας κρατούμενους σ’ άλλα κέντρα, απελάζοντας, και απελευθερώνοντας άτομα επείδη δεν μπορούσαν να τους αναγνωρίσουν. Ωστόσο, εννιά άτομα συλλήφθηκαν και τέσσερα ή πέντε τέθηκαν σε απομόνωση. Είναι δύσκολο να καταλάβεις πόσοι ακριβώς μεταφέρθηκαν, πόσοι απελάθηκαν, και πόσοι απελευθερώθηκαν. Τη στιγμή της εξέγερσης είμασταν 150, τώρα δεν έμειναν παρά 30 με 40… Επαναλαμβάνω, δε γνωρίζω πόσοι αφέθηκαν συνολικά. Μαζί με μένα έφυγαν τέσσερα ή πέντε άτομα.

Δ. Σε αντίθεση με άλλες εξεγέρσεις, αυτή τη φορά δεν εκκενώνουν το κέντρο κράτησης επειδή έχει αχρηστευτεί…
Ρ. Με αυτή την εξέγερση δεν κάναμε το κέντρο λιγότερο χρηστικό απ’ ότι πριν, διότι και πριν ήταν ένας χώρος σιχαμερός για να ζεις. Με τη βρώμα που είχε, ήταν λες και είμαστε κλεισμένοι σε κοτέτσι. Μας κλείναν στα κελιά στις 9 το βράδυ και τα ξαναανοίγαν στις 9 το πρωί.

Δ. Έχεις δίκιο, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι συσκευές ασφαλείας, τα τζάμια  που  εμποδίζουν από το να αποδράσεις…
Ρ. Ναι, είναι αλήθεια, για παράδειγμα αυτό που σου έλεγα ότι έγινε το βράδυ της εξέγερσης, ότι αφήσαν το φως ανοιχτό για να μας επιτηρούν, έχει ξαναγίνει και άλλες φορές, είναι μια μορφή τιμωρίας. Όταν γίνονται φασαρίες, διαμαρτηρίες, εξεγέρσεις, αφήνουν τα φώτα ανοιχτά μέχρι και τις δύο, τρείς η ώρα το πρωί. Είναι πολύ δυνατά φώτα που δεν μπορούμε να τα σβήσουμε και μας εμποδίζουν να κοιμηθούμε.

Δ. Αυτό περισσότερο βασανιστήριο είναι παρά τιμωρία. Τέτοια βασανιστήρια έχουν εξαπλωθεί σε μερικές φυλακές… Ξέρεις αν καμιά φορά χρησιμοποίησαν ψυχότροπα στο φαΐ; Στo Τορίνο, πολλοί κρατούμενοι αισθανόντουσαν κουρασμένοι και μπερδεμένοι μετά το φαΐ…
Ρ. Όχι, εδώ στη Ρώμη όχι, εδώ αφήνουν το φως ανοιχτό και προσπαθούν να σε κουράσουν ψυχολογικά.

Δ. Προφανώς, λαμβάνοντας υπόψιν ότι το κέντρο κράτησης στο Τορίνο διαχειρίζεται από τον Ερυθρό Σταυρό, έχουν τις συγκεκριμένες ιατρικές ικανότητες, ξέρουν να χρησιμοποιούν ψυχότροπα. Στη Ρώμη δεν ξέρω σε τι ειδικεύεται η κοοπερατίβα Auxilium που έχει τη διαχείρηση του κέντρου…
Ρ. Αυτοί είναι ειδικοί στο να γυρνάν τις κλειδαριές.

πηγή : μετάφραση από Invece – mensile anarchico – n°22 μάρτιος 2013 – Ιταλία

[Rome] Entretien avec un retenu de ponte galeria

Φράουλες και ανθρώπινη εκμετάλλευση

Φράουλες και ανθρώπινη εκμετάλλευση
Manolada5Αυτά είναι τα δύο βασικά εξαγώγιμα προϊόντα και τα δύο σε τεράστιες ποσότητες της Νέας Μανωλάδας, μιας επαρχίας του νομού Ηλείας, 260 χλμ δυτικά της Αθήνας. Οι μεν φράουλες φιγουράρουν κάθε άνοιξη, κόκκινες και λαχταριστές, στους πάγκους των λαϊκών αγορών και τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Η εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών γης δε, καλά κρυμμένο μυστικό στις τάξεις της ρατσιστικής και ξενοφοβικής ντόπιας κοινωνίας, καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, που εξαιτίας κάποιων θερμόαιμων ρουφιάνων ενός εκ των τσιφλικάδων της περιοχής, καταφέρνει και απασχολεί για λίγο τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ.

Λίγα λόγια για τα φέουδα της Μανωλάδας
Στα χωράφια της Μανωλάδας εργάζονται τα τελευταία χρόνια 4000-5000 εργάτες γης. Όλοι τους σχεδόν μετανάστες, κυρίως από το Μπαγκλαντές και λίγο καιρό πριν από το Πακιστάν, αρκετοί από αυτούς χωρίς χαρτιά. Η βασική τους εργασία αφορά την καλλιέργεια, τη συγκομιδή και τη συσκευασία φράουλας αλλά ανάλογα με την εποχή απασχολούνται και στην καλλιέργεια και άλλων αγροτικών προϊόντων, όπως πατάτας, πορτοκαλιών κτλ. Η εργασία ξεκινάει από τις 6 το πρωί και τελειώνει στις 9-10 το βράδυ με μεροκάματο 25 ευρώ και προφανώς χωρίς ένσημα, ασφάλιση και οποιαδήποτε ιατροφαρμακευτική κάλυψη σε περίπτωση κάποιου εργατικού ατυχήματος. Διαβιούν χειμώνα – καλοκαίρι σε αυτοσχέδιες σκηνές ή μέσα στα θερμοκήπια, χωρίς νερό, ρεύμα, τουαλέτα και άλλα βασικά είδη ανάγκης.
Οι συνθήκες εργασίας είναι κυριολεκτικά απάνθρωπες καθώς πέρα από το εξαντλητικό ωράριο δουλεύουν υπό συνεχή επιτήρηση και εκβιασμούς από τους ρουφιάνους επιστάτες των κάθε λογής τσιφλικάδων της περιοχής που τους συμπεριφέρονται σαν σκλάβους. Ξυλοδαρμοί και εξευτελιστικές συμπεριφορές σε καθημερινή βάση, απειλές για τη ζωή τους, εκβιασμοί ότι θα τους παραδώσουν στην αστυνομία, για όσους δεν έχουν χαρτιά, μη καταβολή των δεδουλευμένων τους και σφαίρες στο ψαχνό όταν κάποιοι τολμούν έστω και για λίγο να σηκώσουν κεφάλι.

Το γεγονός
200 μετανάστες από το Μπαγκλαντές που εργάζονται σε ένα από τα πολλά κτήματα της περιοχής, αυτό του τσιφλικά Βαγγελάτου, αρχίζουν τις τελευταίες μέρες και διεκδικούν την καταβολή των δεδουλευμένων τους των 6 τελευταίων μηνών. Κάνουν συνεχώς εκκλήσεις προς των τσιφλικά και τους επιστάτες του αλλά έρχονται αντιμέτωποι με τις ύβρεις και τις απειλές τους. Συντάσσουν μάλιστα και καταγγελία που προσπαθούν να παραδώσουν στην αστυνομία και την κυβέρνηση χωρίς φυσικά κανένα αποτέλεσμα. Λίγες μέρες πριν τη δολοφονική απόπειρα εναντίον τους κάνουν μία μέρα απεργία και η απάντηση του τσιφλικά ήταν η απειλή ότι θα φέρει άλλους μετανάστες στη θέση τους, κυρίως από Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία και ότι θα τους διώξει απλήρωτους. Η απάντηση που πήρε: «δώσε τα λεφτά που μας χρωστάς και φεύγουμε». Προφανώς, ο τσιφλικάς δεν πραγματοποίησε την απειλή του, καθώς οι βαλκάνιοι μετανάστες ζητάνε 40 ευρώ μεροκάματο και συνέχισε να αγνοεί τις απαιτήσεις των εργατών. Έτσι στις 17/4 οι ίδιοι οι μπαγκλαντεσιανοί εργάτες αποφασίζουν να πάνε να διαμαρτυρηθούν έξω από το σπίτι του τσιφλικά και ως απάντηση λαμβάνουν τα πυρά από τους μπράβους επιστάτες του, που είχε ως συνέπεια τον τραυματισμό 30 εργατών, με 7 από αυτούς σε αρκετά σοβαρή κατάσταση. Πέραν του ότι το ασθενοφόρο έκανε δύο ώρες να φθάσει στο σημείο, το πρώτο πράγμα που έκανε η αστυνομία ήταν να αρχίσει τη δίωξη και τη σύλληψη όσων μεταναστών δεν είχαν χαρτιά, χωρίς να την απασχολούν οι ένοπλοι δολοφόνοι..
Ήταν η διάσταση που πήρε το θέμα, στα διεθνή κυρίως ΜΜΕ και η συνεπακόλουθη εικόνα της χώρας[1], η αδυναμία συγκάλυψης του γεγονότος και ο φόβος για τις αντιδράσεις των μεταναστών εργατών που ανάγκασε τις αρχές να ασχοληθούν με το θέμα και τη δίωξη των δραστών.
Τις επόμενες 2 μέρες, 18 και 19 Απριλίου, κανένας μετανάστης δεν πήγε για δουλειά σε όλη την ευρύτερη περιοχή και πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας που συμμετείχαν πάνω από 10.000 μετανάστες εργάτες γης. Προφανώς αποσιωπήθηκε από τα ΜΜΕ αλλά ήταν ουσιαστικά αυτό που ανάγκασε τον ίδιο τον υπουργό δημόσιας τάξης Ν. Δένδια να υποσχεθεί στους μετανάστες τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο, την καταβολή όλων των δεδουλευμένων τους και την αστυνομία να συλλάβει τους μπράβους δολοφόνους και το αφεντικό τους.

Δεν είναι άλλο ένα μεμονωμένο περιστατικό, είναι το μέλλον που προσπαθούν να μας επιβάλλουν
Το 2008 είχαν διαρρεύσει φωτογραφίες από την ίδια περιοχή που απεικόνιζαν τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας των μεταναστών εργατών γης. Τότε οι μετανάστες ήταν κυρίως από το Πακιστάν. Και τότε, όπως και τώρα, όλοι μας είχαμε “σοκαριστεί” από το γεγονός, τα ΜΜΕ είχαν φορέσει για λίγο το φιλανθρωπικό τους προσωπείο και το κράτος θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα, κάνοντας λόγο για μεμονωμένο περιστατικό. Και τα προηγούμενα χρόνια όμως το μοντέλο αγροτικής παραγωγής ήταν πανομοιότυπο με το σημερινό. Μόνο που τη θέση των Πακιστανών και μπαγκλαντεσιανών εργατών κατείχαν μετανάστες από τα βαλκάνια και κυρίως από την Αλβανία.
Τόσα χρόνια μετά όχι μόνο τίποτα δεν έχει αλλάξει, απεναντίας η εργασιακή συνθήκη έχει γίνει ακόμα πιο βάρβαρη και η εκμετάλλευση των μεταναστών συνιστά άλλο ένα καλοκουρδισμένο σχέδιο κράτους και αφεντικών για ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση.
Είναι το ίδιο το κράτος που έμμεσα ή άμεσα ωθεί τους μετανάστες να εργαστούν στα χωράφια των ντόπιων τσιφλικάδων. Όσους από αυτούς δηλαδή καταφέρνουν και γλυτώνουν από τις νάρκες στον Έβρο και το βυθό της θάλασσας. Όσους από αυτούς δεν χωράνε στα κολαστήρια της αστυνομίας και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όσους από αυτούς, που καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα ή μένω κλεισμένος και φοβισμένος στο σπίτι να πεθάνω από την πείνα, καθώς στους δρόμους παραμονεύουν σε κάθε γωνία είτε μπάτσοι είτε φασίστες, ή δουλεύω ως σκλάβος για ένα κομμάτι ψωμί, αποφεύγοντας έτσι την απέλαση ή τον εγκλεισμό σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Και αυτό διότι υπάρχει συμφωνία κράτους, τοπικών αρχών και τσιφλικάδων της περιοχής να μην συλλαμβάνει η αστυνομία όσους εργάζονται στα χωράφια της περιοχής[2].
Και κάπως έτσι η εργασία υπό αυτούς τους όρους για τους μεν μετανάστες φαντάζει ως μόνη διέξοδος και σανίδα σωτηρίας, για τα δε αφεντικά ένα πολύ καλό εργαλείο για την όλο και πιο βαθειά εκμετάλλευση των εργατών. Κερασάκι στην τούρτα της εκμετάλλευσης, για να μην μένουν τα τσιράκια των αφεντικών παραπονεμένα, η παρακράτηση χρημάτων από τα μεροκάματα των μεταναστών εργατών γης για να τους παρέχουν ένα κομμάτι ψωμί[3].
Τα όσα συνέβησαν πριν λίγο καιρό στη Μανωλάδα δεν είναι απλά και μόνο ένα μεμονωμένο περιστατικό. Είναι ένα βίαιο και απάνθρωπο καθεστώς εργασίας που αρχικά επιβάλλεται στους απόκληρους και σε όσους βρίσκονται στον πάτο κάθε φορά του βαρελιού. Και όσο βαθαίνει η κρίση αυτός ο πάτος χωράει όλο και πιο πολλούς από μας. Όσο αλληλοφαγωνόμαστε μεταξύ μας και ρίχνουμε το φταίξιμο για τα δεινά μας στους μετανάστες και στους “άλλους” τόσο στρώνουμε το έδαφος στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Όσο δεν στοχεύουμε στον πραγματικό εχθρό, που δεν είναι άλλος από όλους αυτούς που μας εκμεταλλεύονται πλουτίζοντας εις βάρος μας, τόσο βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΣΤΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων ΑΣΟΕΕ

________________________________________________________________________________

1 Η εικόνα των τραυματισμένων μεταναστών εργατών γης, έκανε το γύρο του κόσμου. Για πολλοστή φορά, διεθνείς οργανισμοί συνέταξαν καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον της Ελλάδας για τη μεταχείριση των μεταναστών, λες και αρκούν πέντε υπογραφές να δώσουν λύση στο πρόβλημα. Επιπλέον, διάφοροι φορείς και οργανώσεις, συντονίζουν κυρίως μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (facebook κλπ) έχουν ξεκινήσει καμπάνια για μποϋκοτάζ της φράουλας Μανωλάδας με ονομασία «Φράουλες και αίμα».

2 Το σχέδιο έχει ως εξής: Οι ντόπιο τσιφλικάδες, υπό την επίγνωση τοπικών αρχών και κυβέρνησης, αιτούνται κάθε φορά ένα συγκεκριμένο αριθμό εργατών. Έρχονται σε συνεννόηση με κάποιον ¨δικό τους¨ μετανάστη, που αποκαλείται «μάστορας», συνήθως ίδιας καταγωγής με τους εργάτες, ο οποίος αναλαμβάνει να βρει τους εργάτες από την Αθήνα. Κριτήριο δεν είναι η κατοχή ή όχι χαρτιών, αλλά οι γνωριμίες που μπορεί να έχει ο κάθε μετανάστης. Η μεταφορά τους στα χωράφια που θα εργαστούν γίνεται με αμάξια που έρχονται και τους παραλαμβάνουν από την Αθήνα. Μοναδικό εχέγγυο της συμφωνίας είναι ότι όσο δουλεύουν και δε δημιουργούν πρόβλημα δε θα έχουν καμία ενόχληση από την αστυνομία.

3 Τα μεροκάματα είναι της τάξης των 17-25 ευρώ αλλά καταβάλλονται κάθε 2-3 μήνες. Τα έξοδα για τη διατροφή των μεταναστών και για όποιες άλλες παροχές (τηλεκάρτες, και έξοδα διαβίωσης) τους αφαιρούνται από το συνολικό ποσό πληρωμής. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, η εκμετάλλευση δεν έχει όρια. Τα ψώνια δεν τα κάνουν οι ίδιοι οι μετανάστες αλλά οι επιστάτες ή ο «μάστορας». Κι από κει που κάθε μετανάστης χρειάζεται 70-80 ευρώ το μήνα για τη διατροφή του, τους γίνεται παρακράτηση μέχρι και 400 ευρώ το μήνα, με αποτέλεσμα συχνά η αμοιβή τους να πέφτει σε 150 ευρώ για δουλειά ενός μήνα. Τα λεφτά αυτά που παρακρατούνται καταλήγουν προφανώς στα χέρια των τσιφλικάδων και των ρουφιάνων που τους προστατεύουν.